Dizlerimle ulaşamayacağım yerlere,
Dizelerimle ulaşabileceğimi anladığım günden beri yazıyorum...
Bağırıp çağırmadan,
Susarak konuşmayı tercih edenlerdenim ben.
İçimden geldiği gibi konuşacak birilerini bulamadığım vakitler,
Kağıda kaleme sarılıyorum hemen.
Yazınca dağınık düşüncelerim toparlanıyor,
Yazınca çirkin sözcüklerim bile estetik bir hal kazanıyor.
Tecrübelerimden faydalanılsın diye,
Hatalarımdan ders alınsın diye yazıyorum...
Daha güzel bir dünya için yazıyorum,
Barış için yazıyorum,
Çocuklar için,
Kuşlar için,
Çiçekler için yazıyorum...
Mürekkep aksın,
Kan akmasın diye...
Dünyadaki insanlara,
Bir dünya şey duyurmak için yazıyorum...
Şairin de dediği gibi:
"Çocuklar ölmesinler,
Şeker de yiyebilsinler" diye yazıyorum...
Kelimelerle oynamayı seviyorum mesela,
Kalemin tadını,
Kağıdın kokusunu...
Ölüp gitmekten korktuğum için yazıyorum belki de...
Bak Dostoyevski’ye,
Bak Kafka’ya ölüyorlar mı hiç?..
Kaç yaşına gelmişler,
Hala yaşıyorlar...
Konuşmaktan beis gördüğüm için,
Konuşmaktan endişe duyduğum için...
Özelde konuşmayı beceremediğim için,
Genelde anlaşılmak için...
Neden mi yazıyorum?
Bir yanımda dikenli tel,
Bir yanımda çukur var diye...
Neden mi yazıyorum?
Beni dinlemeyenler,
Beni okurlar diye...
Yazarsam illaki birine dokunur,
Yazarsam illaki birinde izi kalır...
Hem ne demiş atalarımız:
"Söz uçar,yazı kalır..."