(( Bir dönem,sorgulayandık !
Tepki veren !
Eyleme döken !
Ya şimdi ?!..))

Koyu siyahtı kahvesi.
Sert olsun istemişti.
Zifiri karanlıkları andıran siyahlıkta...
Bir yudum daha çekti.
Yutkunamadı...
Gözlerinden,yüreğine dökülen,kan kırmızı yaşlar idi.
...
Eskilere,çok eskilere gitti.
Haklı haykırışlardı kulağında çınlayan.

Fısıltı tonda bir sesle tekrarladı ;

"TAM BAĞIMSIZ TÜRKİYE !..."

Geçirdi yakın geçmiş tarihi,
Göz süzgecinden.
O günler miydi yoksa, bu günler mi ?
Daha karanlık bilemedi...

Çünki ; Başbakanları asılmıştı,ülkesinin !
Vurulmuştu da !..
Özgürlük ve aydınlık uğruna asılan gençler vardı !
Katledilen Akademisyenler,Gazeteciler,Bilim Adamları...
Kandırılmış beyinler geçti bir bir gözlerinin önünden...
Kavgalar,pankartlar,afişler,sloganlar ve daha neler neler...
Peki,neydi O’na, yıllar sonra bunları düşündüren ?

Kaldırımlara takıldı gözleri birden !
Kaldırımlar !...
Hep aşk şiirlerinde geçerdi,
Oysa kaldırımlar,
Yaşanmış gerçeklerin en güvenilir şahidi idi...

"Kan’dı,kaldırımları birbirine sıkıca tutan.
Bilinmez kurşunların deldiği vücuttan,akan kan !
Saklı copların darbeleri ile açılan yaradan, dökülen kan !

Neden ?!..
Neden kaldırımlar sessiz şimdi ?
Neden suskun sokaklar ?
Neden matemde ?
Hani tepkimiz ?
Hani haykırışlarımız ?
Hani kardeşlik türkülerimiz ?

Bana ne der, olduk !...

Ansızın gelir oldu,istila !
Ansızın böler oldu,uykuları !
Ansızın alır oldu !

Neden deme hakkımızı bile aldılar
Nasıl olduğunu anlayamadan !...

Hani biz !
Yılmaz bekçileri idik,devrimlerin !
Uykudamı yakalandık ne !...

Ölümü görmeyen gözler,
Ölüyü görür oldu !...
Öldürülmüştü bütün değerler...

Hangi vakitti beklenen ?
Yeniden dirilmek için !...
.....
Buz kesilmişti vücudu.
Üşümüştü birden.
Ve
Tekrar baktı kaldırımlara !

Yıkanmıştı kan !
Hangi bulutun taşıdığı bilinmeyen yağmurdan !
Sımsıkı değildi araları.
"Sevdası vatan olanların,
Metası ne olmuştu ?!..."

Sustu düşünceleri birden.
Kırdı gönül kalemini.
Attı kaldırımlara...
Ve...
Yürüdü gitti,basarak üstlerinden....

İbrahim ÖNÜÇ