ANILARIMIZ - 1

( 26. 06. 2020 tarihinde güne seçilen Müslüm BAYRAM kardeşimizin “ÖĞRETMENLERİMİZ ve EĞİTİM ÜZERİNE” başlıklı yazısına bir katkı…)


Hani adettendir ya… Emekli olanlar varsa bağı bahçesiyle, tavuklarıyla uğraşmayı severler. Yoksa torunlarının maskarası olmaya çalışırlar hem de severek, üstelik üste para da verirler. Ehh.. yaşı uygun olan kimileri de arkadaş gruplarıyla okey oynayarak kendilerince vakit geçirirler. Haa… bunların hiçbiri yoksa bir köşede oturup ölümü beklerler. Ne yazık ki ülkemizde yaşayan emeklilerin pembe ( ! ) tablosu bu olsa gerek.

“Efendim..? Bir daha söyler misiniz lütfen, kulaklarım ağır işitir de?”

“Tatil mi dediniz...? Sayın okurlarım?” Bizim emeklilerimiz mi tatile çıksınlar?”

“Hahahaaa… güleyim bari kim kaybetmiş de emeklim bulsun? De hadi oradan, işine bak kardeşim, bırakın da rahat ölümümü bekleyeyim. ( ! ) Ne de olsa emekli değil miyim?”

Bildiğim, duyduğum ve de okuduğum kadarıyla – özel olarak incelemedim - Avrupa ülkelerinde emeklilere daha fazla özen gösteriliyormuş. Emekli olduktan sonra maaşlarını tam olarak alıyorlarmış. Yani kısacası;

“Sayın emeklim, sen devletine elli – altmış her neyse bunca yıl çalmadan çırpmadan, kaytarmadan, rüşvet almadan ülkenin ekonomisine, eğitimine ve ahlaki değerlerine katkıda bulundun, yüksek maaş almayı hak ettin. Türkiye gibi parasının değeri düşük, denizi, güneşi, tarihi eserleri ve doğası harika olan ülkelere her yıl tatil yapmaya git, aldığın maaş senin ananın ak sütü gibi helal olsun, sayın emeklim.” Dermiş.

Emekli olduktan sonra bana;

“Yeni hayatında ne yapmayı düşünüyorsun, hocam?” diye soranlara;

“Bilmiyorum, bakalım karşımıza ne çıkar.” Deyip geçiştirdik koca bir yılı geride bırakarak. Doğrusu evde oturmak, çarşı pazarda dolaşmak hoşuma gitmişti. Eskiden çarşıdan geçerken bana;

“Müdür bey, lütfen buyurun bir çayımızı içiniz diyen esnaflar artık beni görmezden gelmişlerdi, tesadüfen göz göze gelince;

“Merhaba, Mehmet babam ne yapıyorsun?” demeye başladılar. Vay be… insan emekli olunca evde dahi değeri düşüyormuş. İyi, ama bir uğraş bulmam gerekirdi. Tembelliğe iyice alışmışken eşim ve çocuklarımın zoraki ısrarları üzerine;

“Baba, çocukluğundan beri kitap okuyup durdun, şimdi iki satır yazmaktan aciz misin? “ Doğru söylemişlerdi.

“Bilmem, sizce yazabilir miyim?” Ve rafa kaldırdığımız kalemi yeniden elime aldım, yeni bir yola çıktım, başım selamet mi bilmem. Kolayı varken, ilkin en zor işten başlayarak şükürler olsun “TURNANIN FERYADI” adlı bir roman zar zor iki yılda ancak yazabildik. Roman bu, ihmale gelmez, hele bir göz ardı edin vallahi koca bir bölüm yok olup gider. (Kısmet olursa yakında basılacak. )

Bir gün kendi kendime düşürürken bu alemi yaratan Rabbim, insanoğluna her türlü nimeti vermiştir ve bu nimetlerden dolayı da bir gün mutlaka hesap soracaktır. Ben Yüce varlığa inanan biri olarak; - Dini asla menfaat için kullanmadan - bana vermiş olduğu yeteneğin hesabını sormayacak mı? Bu yeteneğin ürünlerini insanların hizmetlerine sunmama gibi bir lüksümüz var mıdır? Şart oldu artık... Ve yazılması en kolay olan anıları hikayeleştirmek değil midir?

Hadi, Ya Bismillah…


Bazı şeyler vardır ki ekmek gibi, su gibi ihtiyaçtır. Aşk gibi bedenimizi saran, sevda gibi yüreklerimizi yakan bir peri kızıdır. Adı konulmamış bir şey vardır, neye benzediği bilinmez, yumruk büyüklüğündeki yüreğimizin bir köşeciğinde kendi halinde hiç görünmeden öylecesine durur.

Gün gelir bakarsın kükremiş aslana çevirmiş seni, atılırsın korkusuzca hasımlarının tam ortasına, haksızlıklara karşı kurumuş çınar ağaçları gibi dimdik durursun hak yiyenlerin gözlerinin önüne, diken olur saplanırsın göz bebeklerinin ta orta yerine…

Gün olur semanın mavi derinliklerinde kanatlandırmış seni, adına aşk konulmuş, sevda başında duman beyaz bulutların arasından süzülür geçersin…

Ve gün olur ki adını bilmediğin, gözünle göremediğin, elinle tutamadığın o küçücük şey var ya, çevrene cennetin bütün meleklerini toplamış, yumruk büyüklüğündeki yüreğine merhamet tohumlarını serpmiştir. Merhametin yücelere varır yine doymazsın…


Geçmiş zamanda bir İlköğretim Okulunun idareciliğini yapıyordum. İlin ve okulun adını yazmamda her hangi bir sakınca bulamıyorum, çünkü “GÜN OLA DEVRAN DÖNE “ başlıklı yazımızda yirmi yıl yöneticiliğini yaptığım okulu daha önce yazmıştım.

Yine Yavuz Selim İlköğretim okulundayız ve karınca kadarınca çalışmalarımızı yürütüyoruz. Okullarda zaman zaman ani aramalar yapıldığını bilirsiniz, amaç öğrencileri zararlı olan sigara, uyuşturucu, kesici alet vs. şeylerden korumaktır. Sekizinci sınıflardan birine giriyoruz, arka sıralarda oturan irice bir öğrencimizin rengi aniden değişmesi gözlerimden kaçmadı. Arkadaşlarıma aramalarına devam etmelerini söyledikten sonra, adını söylemeyeceğim; aslında aile durumu iyi sayılan çok zeki, ama nedense okula pek önem vermeyen öğrencimin yanına gittim. Ellerini başının üzerine koymuştu, korkuyla sadece gözlerime bakıyordu. Okullarda öğrenciler müdürlerden biraz çekinirler ne de olsa. İlk aramamda ceketinin iç cebinde henüz açılmamış bir paket sigara gördüm, bedenen erken geliştiği halde neredeyse korkudan yere düşecekti. Ruh halini fark ettim, sigara paketini cebinden çıkarmadım, kimseye çaktırmadan gizlice kulağına;

"Şimdilik otur, teneffüste odama gel." dedim. Sınıftan çıktık. Zil çalınca odama geldi, rengi kaçmış, korkudan titriyordu, oturmasını istedim ve sordum;

"Cezanı biliyor musun?" Diye sorunca,

"Evet, müdürüm, beni okuldan atacaksınız, ya da başka okula göndereceksiniz." dedi sesi titreyerek.

"Hayır, seni okuldan atmayacağım, başka okula da göndermeyeceğim, ailene de bildirmeyeceğim." dedim. Merakla yüzüme bakıyordu.

"Sana başka bir ceza vereceğim. Önce sigara içmeyeceğine beni inandıracaksın." dedim.

"Tamam, söz bir daha sigara içmeyeceğim." dedi.

Çalışma saatlerinde fırsat bulmasam da, çoğu zaman öğlen arası kendime okuma saati olarak ayırdığım için masamın üzerinde kitap eksik olmuyordu, içlerinden bir roman aldım;

"İşte senin cezan bu kitabı okuduktan sonra gelip bana anlatacaksın." deyince yüzü açıldı, sevinçle kitabı aldı, cebinden sigara paketini çıkardı, büktü, kırdı çöp kutusuna attı.

Aradan kaç yıl geçti, saymadım... 2005 yılında doktor olan büyük kızımın, Gaziantep Üniversitesi Hastanesine ilk ataması yapılınca oraya gitmiştim. Hastanenin önündeki büyük caddenin kaldırımlarında yürüyen insan seline ben de katılmıştım. Aniden;

"Hocam..." diye bir ses duydum, refleks olarak birden geriye dönmek istedim, sonra ;

"Beni burada kim tanır" düşüncesiyle vazgeçtim. Ses tekrar;

"Hocam... Mehmet hocam..." adım söylenmişti, geriye döndüm, arkamdan uzun boylu, hafif sakallı, gözlerinin içi gülen bir genç bana doğru koşarak geldi, ellerime sarıldı ve öptü. Doğrusu tanımamıştım, ama bir yerlerden öğrencim olabileceğini düşünerek bozuntuya vermedim.

"Hocam beni tanımadınız galiba?

"Öğrencilerimizden birisiniz, ama nereden?"

"Yavuz Selim’den hocam." Burada ne yaptığını sordum, üniversiteyi göstererek;

"Burada mühendislik okuyorum, hocam." Sevindim ve sevincimi onunla paylaştım.

"Hocam, senin sayende burada okuyorum.” Deyince,

“Teşekkür ederim, ama kendi çabalarınla buralara gelmişsin ve beni de çok mutlu ettin.” Diye cevapladım kendisini.

“Hocam, hatırlamadın galiba?”

“Neyi, hatırlamadım?”

“Eğer siz olmasaydınız, belki şimdi sokaklarda sürünmüş olacaktım. Hatırlamadınız mı hocam, bende sigara yakalamıştınız. Eğer başka ceza verseydiniz, okumayacaktım, kitap verdiniz, ben de kendime söz verdim okuyacağım dedim ve şimdi buradayım."

“Peki, ya sigara… Sigarayı bıraktın mı?”

“Evet müdürüm, o günden beri hiç içmedim bir daha.”

Biz öğretmenler küçük dostlarımızla fazla haşir neşir olmamızdan olsa gerek, çabuk duygulanırız. İnanmayacaksınız belki, o anda farkında olmadan gözlerimden sevinçten yaş akmıştı.

Sınıfta arama yaptığımız gün, bu gencimizin bir gün mühendis olacağını tabi ki bilmiyorduk. Sormak içimden gelmiyor, ama sormadan da edemiyorum.

Okul müdürü olarak o gün farklı davranıp, farklı kararlar vererek bu gencimizi sokaklarda çaresiz kaldığını görseydim, acaba bugün kendimi affedebilecek miydim…?


NOT : Müslüm BAYRAM üstadı memnun edebildik mi, bilmem?


27 Haziran 2020
Mehmet AKIN