küçükken,
büyük bir hayalim vardı...
gerçekleşmesi sekiz yaşımdan kırk yaşıma kadar sürdü,
nah şu kadardı!..
geniş bir ev,
lüks bir araba,
havalı bir iş tahmin ettiniz itiraf edin!..
bip bip yanlış tahmin,
hiç de bile!..
bir kutu çikolataydı yahu bu büyük hayalim,
bir kutu çikolata!..
ben küçükken televizyonlar da küçüktü,
bir tek TRT sığıyordu ekranlara...
ne yurttan haberler ilgimi çekiyordu o zamanlar,
ne İran-Irak Savaşı...
ben en çok reklamları seviyordum,
çikolata reklamlarını daha bir çok!..
ben küçükken bütçem de küçüktü benim gibi,
elimdeki parayla bir çikolata anca geliyordu...
bu yüzden hiç doya doya çikolata yiyemedim ben,
dişlerim hiç çürümedi çikolata yüzünden,
karnım hiç ağrımadı!..
hevesim çok çürüdü ama,
yüreğim çok ağrıdı!..
normal şartlarda,
pisboğaz biri değilim esasında...
pisboğazı ayrı mı yazmam gerekirdi yoksa,
Türkçe konusunda biraz hassasım da?..
bir gün diyordum hep,
bir gün çok param olursa bir kutu çikolata alacağım kendime...
hiç kimseye vermeyeceğim,
hepsini kendim yiyeceğim!..
belki çok param hiç olmadı ama,
bir kutu çikolata alacak param çok oldu...
ha bugün ha yarın,
ha bugün ha yarın,
ha bugün ha yarın...
ha bugün ha yarını ne çok tekrar etmişim yeni fark ettim,
böyle durumlarda lütfen beni uyarın!..
velhasıl kelam,
yıllar sonra gerçekleştirdim bu hayalimi...
bastım parayı,
aldım bir kutu çikolatayı!..
hepsini bitiririm sanıyordum,
bir tane anca yedim...
şimdiki çikolatalar mı iyi değil,
ağzımın tadı mı yok anlamadım...
onca yıllık hayal dedim,
onca yıllık çaba...
gittim kasadaki tatlı kıza dedim,
bu çikolatalar acı,
tarihi mi geçmiş acaba?..
senin hayalinin tarihi geçmiş der gibi baktı bana.
geri vermek istedim,
almadı jilatini yırtılmış kutuyu...
anne dedim al bunları götür çocuklara dağıt,
yahut kuşlara yedir!..
bu yazıyı bir şiir olarak okudunuz değil mi?
bu bir şiir değil,
bu yaşanmış bir hikayedir!..