Nefret toprağında, haset güneşinde, büyümeyi bir onur sayan zehirli sarmaşık…
Sarmaşığın kıvrımları daha da sararken insanları, biliyordu bazıları…Bedenindeki yapraklarda kıvrımlar ne denli fazla, beyninde o denli azlardı…Soğuk bakışının altında, yanardağ lavlarının öpüşünde dahi erimeyen kini...Nefretle kucaklaştığı o bayram sabahlarından kalma sûretsiz ateşini, her gün biraz daha yakarken, biraz daha büyütüyordu…Tebessümlerin bile yakışmak istemediği çehresinde, yalan yeminlerle dolu gözyaşların yolu…Yine beynindeki kıvrımlardan çokça fazla...

Nefretini kusarken acı kokan kusmuklar…Yardım elini uzatıyor çöl sıcağında kavrulmuş, dudaklarında canlılık belirtisi olmayan bedeviye …Ve kusuyor bedevinin önüne…

Kini bir evi boydan boya kaplamış sıvalar gibi…Tavanda, balkonda… Koyu parkeye rengini veren sanki onun yüreğiydi… Sararacaksın sarmaşık…Tıpkı nifak tarlasında, alnında biriken kıskançlığın damlasında boğulan sarı tenin gibi…

Kuruyan ruhunda kurutmak istediğin ruhlar... Yerinden kalkabilselerdi fark edeceklerdi; ayağında prangalar... Bileğini acıtıyor, tenini morartıyor... Kan akımı hızlanan kalbini yokluyor ruhlar… Oysa onlar gökyüzündeki gri bulutları artık taşıyamıyorlar...

Yağmaladığı düşüncelerin eşiğinde bekliyor …Yağmur kokusunda saklı ölümden kaçıyor… Eteklerini toplayarak kaçan bir kadın gibi, köklerini alıp kaçıyor…Oysa ölümün kokusu burunları uyuşturuyor...

Ayağında eski bir terlik, kolunda sararmış bir bez çanta, ruhunda ise, kiremitleri dökülmüş bir evin çatısı kadar boş görünen, her fırsatta bileylediği kıskançılığı… Kemiriyor yeni hayatları, kemiriyor düşlerde saklı sevdaları…Sonra ayı postunu giymiş koşuyor, koşuyor ve bir anda toprağın altında köstebek oluveriyor…

Anlamsız değil mi? Oysa karıncalanmış zihnimiz, kalan parçalarını bulamadığımız gönlümüz, ne kadar da anlamı boşalan gerçeklerle dolu değil mi ?Geride yalnızca sabır tepsisinde sunulu, gerçeklerin doldurduğu irin dolu bardaklar…

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN.