Şiirlerimin rüzgarı
fısıltılarımı ulaştıracak sana,
gizlenme boşuna anne!


Dilsizsin sen, toprak kadar sessizsin şimdi!
Burnundaki leke kadar kutsalsın, kelimelerim dua kelimeleri, uçurumunda yankılanıyor ve kayboluyorlar...

Kendi içine konuşuyorsun, bir ayna gibi kayboluyorum varlığında. Yokluğun uçup kalıyor yine de soluğumda, öpüşünle yanıyorum; kelimeler yüreğimden koparılmış olsa da...

Bugün sık sık yaptığım gibi düş kurdum. Acı çekerim diye düşündüm, acı çektim. Kendimi senden koparmanın, yarı ölmekten, ölümün yüzünü görmekten farksız olduğunu anladım.

Ölüm düşünebilseydi anne,
almaktan vazgeçerdi Seni!

Gökyüzü oluyorsun, bazen rüzgar. İnsan sureti gibi bir gemi ve çalkantı içinde bir deniz oluyorsun. Kendi varlığımı tanımaksızın yüzüyorum sana doğru.
Görüyorum ki Sen değilsin!
Düşsel bir deniz tutulması oluyorsun, içimde bir bulantı gibi kabaran tatlı yüzünle...

Kıpırdamıyor dilindeki kireç, hazineler saklı dilinin altında seni yakan, ellerini üşüten ve sanki afyon yuttuğunu sanacak insanlar, umursamıyorsun!

Yine de göçe dayanır mısın anne?

Özleyen bir bakışın kaldı geride...
Avuçlarımın yandığını hissediyorum.
Dilimin şiştiği aşikar.
Günlerim çoktan terk etti beni.
Sanki beni bırakıp senin oluyorlar.
Kendi bedenimin ağırlık merkezi kayıyor ve bir yanım ağırlık yapıyor üzerimde...
Kirpiklerim gözyaşıyla lehimleniyor.
Yine de aldırmıyorum bıçak gibi mideme sokulan ağrılara...
Eziliyorum bu ağırlığın altında ve onurla taşıyorum bu ütopya uğruna.

Yakınmıyorum,
en şanlı yolculuğumu ellerin ellerimdeyken yaptım kalanlar uğruna...


Ah konuşabilseydin anne!
Kelimelerin benim olsaydı.
Seni büyütebilirdim belki de,
ölümü bile büyütürdüm dilsizliğinde
aklımın değil
duygularımın gücüyle
yaratırdım cenneti yüreğinde
alabildiğine kaldın
ve çoğaldın
bir ütopyayı geride bırakıp gittin...