resim sanatın; özerkliği bugün amerikan soyut ekpresyonizmiledir.
bu özerkliği bilmezlik kaybı sanatçı için bahaya mal oluyor.
soyut resmin özerkliği ve parametreleri bilenlere getirisi kaybedenlerle olmuyor.
amerika’da ressamlar ve resim eğitimi alanların bizlerden erken yol almaları ve bizim kadar heder olmaları varit midir?
özerkliğin akademikile bağı vardır:
bununlan bitmez, literatür birlikteliği de.
resim sanatını heteronomi kuyusunda keyfekeder idrak ve icra ediyoruz.
buna kimse itiraz eder mi acaba?
başarı odaklığıyla ölçmeğe kalktığımızda herşey ortada.
amerikaya gitmişse ressam orada başarılı oluyor.
oradaki yazılım bizde yok mu?
o yazılımı ihdas etmemiş miyiz?
etmişsek neden serencam verimsizdir.
resminin altına imza atmayan ressamlarımız var...
batılı ressam bireysel medeni hukuk gereği imza atar ve telif hakkını isbat ve iddia eder.
bunu estetik özerklik dışında başka hülasalarile izale ederler bizde.
kant’ı tersine mühendislikle tahlil etmişliğim oldu seneler önceydi.
kant’ı böyle analizini tasarım değeri; bilerek yapmış olsaydım bari.
problem o değil... ne yaptığını bilmektir.
kant’ın beğenisini şöyle okumuştum:
şimdi de henüz olmamış olana (ernest bloch) paybiçmektir güzellik.
bundan hiç birşey çıkmaz...
kant’tan birşeyler avuca geçirmeğe akademizmin yani üniversitelerin tüm usulleri şarttır.
bu usuller özerkliği içermektedir. olmadı!
bugün bilime kendi özerkliği dahilinde bir söz irad edemiyoruz.
şunu diyebiliyor muyuz? bilim tecrübeyi bıraksın!
hayır!
resmin kendi özerkliği olan orijinal resim yapmak...
bir ressam... orijinal resim yapmasam ne olurmuş?
diyebiliyor ve yapabiliyor!


yalçıner yılmaz
960toki
çanakkale
03-04-2020