Malumunuz;
6-7 yıl önce, Suriye’de iç savaş çıkmıştı. Sonrasında iç savaş yerini, işgale bıraktı.
Ama önce çıkan, iç savaştı. Onlar birbirlerine düşünce, elin gavuru da gelip işgal etti.
Bu olay, Allâh’ın bir gazabıdır.
Kur’ân-ı Kerîm’de buyurulduğu gibi;
Azgınlık yapan kavimleri, Allâh c.c. bir mûsibetle cezalandırır.
Buraya kadar olana, bir sözüm yok.
...
Bu insanlar, bizim Müslüman kardeşlerimiz. Yardım edelim, evimizi-yurdumuzu açalım. Ekmeğimizi bölüşelim. Ki, bölüştükte.
Gönüllü yardım etmeyen olduysa da, devletimiz bir şekilde (Artan vergi ve cezalarla) milletten alarak, onların masraflarına harcadı.
Buraya kadar olana da, bir sözüm yok.
...
Benim anlamadığım olay şu.
Bizler bunların hepsine (Hakedenine, haketmeyenine) yardım ederken, Allâh’ın emrine müdâhale etmiş olmuyor muyuz?
Bir yerde, Allâh’a c.c. savaş açmış olmuyor muyuz?

ENBİYA SÛRESİ
{11}
Biz, halkı zulme sapmış nice ülkeyi yerle bir ettik, arkasından da başka topluluklar vücuda getirdik.
{12}
Azabımızı hissettiklerinde bakarsın ki yerlerinden kaçıyorlar.
{13}
"Kaçmayın! İçinde bulunduğunuz refaha ve yurtlarınıza dönün! Elbette sorguya çekileceksiniz."

Şimdi, "Ama, iyilik" diyeceksiniz. Şefkat, merhamet diyeceksiniz.
Hiçkimse;
Yüce Allah’tan daha merhametli, daha şefkatli olamaz. Çünkü, bu duyguyu yaratan O’dur.

İşlediği bir suçtan dolayı, evladına ceza veren bir babaya karşı çıkmakla.
Cezayı haksız bulmakla.
Çocuğa arka çıkmakla, o çocuğa iyilik yapmış olmazsınız. Aksine, babanın düşmanlığını kazanırsınız. (Teşbihte hata olmaz.)
{Veliaht}