ısaac levitan’ın resimlerini seyrettim.
her resmi korunmuş.
benim resimlerim yabancı ressamların albümlerini seyrettiğimde muadillerini görüyorum.
onların eserleri muhafaza ediliyor.
benim ve bizim ressamların ki maalesef.
konu olarak, teknik olarak benzerlerini rastlayınca içim cız ediyor.
hiç bir şeyimiz gibi resimlerimizin de kıymeti yok.
öğrencilerimiz resimlerini, kıymetlerini takdir etmediler.
onlarlı senelerdir öğrencilerde bunu müşahade ettim.
resimlerini çöpe atıyordular.
öğrencileri itham etmedim değil... fakat bu onları aşıyordu:
mesele köklü bir mesailmiştir.
neyimizin kadrini ve kıymetini bilmişiz ki?
hayatta değersiz şey olurmuş mu?
amerika’da üç bin nüfuslu bir şehirde bir kaç ressam eserlerini, emeklerini, kurs vererek, resim yaparak hayatlarını sürdürebiliyor.
sebep nedir?
ve her ressamın, her evin, herkesin, koleksiyonu miras kalıyor.
şahsi nesnelerin yasalarla muhafazası bir değer felsefesi ile tanzim edilmiş oluyor.
nesnelerimizi koruyamıyoruz.
resim eserlerimi saklayamadım.



yalçıner yılmaz
10-02-2020
toki960
çanakkale