Bir insanın yüreğine dokunmak zordu. Ne zaman bir yerlerde hüzünlü bir çift göz görsem hemen tanırım acılarını. Kimsenin göremediği yaşlar vardır o gözlerde, hazanlarla kıyaslanmayan...
Yaşanmışlıklar vardır, kimsenin yaşamak istemediği ama kader yazgısının yaşattığı bir takdir-i ilahî...
Yine bir fotoğraf çekimi için bir köydeydik. Farklı pozlarda, farklı yaşantıları fotoğraflamak için yüreği güzel insanlarlaydık.
Hiç tanımadığımız insanlarla önce demli bir muhabbet edip, daha sonrasında çekimlere başlıyorduk.
Gittiğimiz evde bize yabancılık çekmeden çok güzel pozlar verdi insanlar.
Tam da herkes odaklanmışken çekime,
köşede oturan kadın dikkatimi çekti. Oturduğu sandalyenin yanına çömeldim. Bir iki hoşbeşten sonra kadının o hüzünlü gözlerine denk geldim.
Fotoğrafını çekmek için makinayı tam ayarlarken;"Kızım, ben fotoğraf çekinmek istemiyorum" dedi. "Neden?" demeye kalmadan, "Ben oğlumu bir kaç yıl önce kaybettim"dedi.
Gözlerim çoktan dolmaya başlamıştı bile. Ne için olduğu, nasıl olduğu hiç aklıma gelmedi sormadım o an. Kadının neden o kadar hüzünlü bakışları vardı, daha iyi anlamıştım şimdi. Anlatmaya devam etti kadın:
" O günden sonra bir daha hiç bir fotoğrafta görünmedim" dedi . Anladım ki; bazı acılar aradan kaç yıl geçerse geçsin hep taze kalır.
Anladım ki; bir yerlerde acılarını saklar insan. Soğuk evlerin kuytu köşelerinde, camına sızacak güneşi bekler de sızmaz ya hani o güneş. Işte tam da böyle bir şeydi yürekteki kıyafetsiz acılar...Ağır basıyor hayat. O kadar ağır ki tekâmül etmiyor gündelik telâşlarla...Merceğin ardında gördüğüm gibi göremezdim yürekte hapsedilen müebbet yaraları. Bir kere baktım, düğümü açıldı kanayan yılların yarası , Bir kez daha bakamadım gözü yaşlı
anaya...

Yine de son kez dönüp baktım ardıma.
Dudakları tebessüm, gözleri hüzündü, yüreği tarumar ananın...

Müzeyyen Sabah