BİR zamanlar derme çatma bir evde. oturan beş çocuklu adam ve eşi vardı .YOKLUK yakalarına yapışmış bir türlü gitmiyordu,
ve o beş çocuktan biri zihinsel ve bedensel engelliydi ve tabiki bizim yıllarda engelli maaşı yoktu adamcaz dam çevirme oluk yapma işlerine bakardı iş çıktıkça şimdiki gibi telefon televizyonda yoktu.küçük kızını annesi git babanı bul diyerek göndermişti. hasta olan oğlu fenalaşmışti kız babayı bulup durumu anlatmış annem istiyor diyerek koşar adımlarla eve gelmiş gördüğü manzara karşısında yüreği çok kötü yanmıştı oğlunun baş ucunda yasinler okunuyor eşi dayanılmaz bir acı içinde sessizce ağlıyordu yokluk yüzünden oğlunu toğrağa vermiş VE ALLAH’ şükretmişti .
bir yandan taziye evine gelenlerin sorularından bıķmıştı artık cünki gelişi güzel konuşuyorlardı ve aylar ayları kovaladı diğer beş çocuk büyümüş ķızlar annenin hep yanında toprak ekiyor çıkan mahsülleri pazarda ģetirdiği sebze ve kuru ekmekleri yediriyor karınca kaderinde geçinmeye çalışırken sınav diyorlardı bunun adına sınav rabbim kimseyi evladıyla vede açlıkla sınamasın