Kırık saç tellerimden başlıyorum saymaya. Geçmiş ve gelecek üzerine dalmaya. Kafam çok karışık bu aralar. Boşa koyuyorum almıyor doluya koyuyorum almıyor. Bir insanı gecelerce düşündüren uyutmayan şey ne olabilir ki diyeceksiniz. İnanın bende bilmiyorum. Sadece düşünmekten gözlerimi kapatamıyorum. Ve küçük bir tıkırtıya kalkıyorum. Öyle derin de uyuyamıyorum. Sevdikleri insana ihanet eder mi? Edermiş... Zaman en iyi ilaç derler ya. Zamanla iyileşiyormuş ruhun. Aslında iyileşen ruhun değil. SENSİN.... Bakıyorsun tutacak tutunacak kimsen , hiçbir şey yok kalkıyorsun kendin kendine tutunarak. Kendinden güç alıyorsun. Hatta belki de savaş veriyorsun etrafındakilerle. Olaylarla.. Ama sabretmeyi, direnmeyi , ayağa kalktığında kimseye ihtiyacın olmadığını öğreniyorsun. Sonra mı.... SONRA KİMSEYE EYVALLAH’IN OLMUYOR...

SONRA etrafını tanıyorsun... KİM YANINDA KİM DEĞİL .... Öyle sözde değil özde anlıyorsun....“Zaman değilmiş gideni geri getiren, aslında zamanmış var olanı götüren…” der Cemal Süreya…


AH kulağımda takılı kaldın yine... Bir müzik esiyor oradan bana sessizce... HAYAT BAZEN ÖYLE İNSAFSIZ Kİ... SENDE BENİM KADAR GERÇEKLERİ GÖRÜYORSUN misali... Her şey istediğimiz gibi olsaydı hayatın anlamı kalır mıydı bilmiyorum? Ama en azından beklentin olmadan yaşamayı gerçekleri bilerek bilirdin. Dilek hakkın olmazdı. Gerçekleri bilirdin çünkü. Beklenti kalmazdı. Olur olmaz o kadar yük yüklemezdin kendine..BİLİRDİN ÇÜNKÜ...

Neden hayat bu kadar acımasız bilmiyorum? İnsanı değişime zorluyor. UMUT DOLU BİR İNSANKEN HAYAT SENİ ALIYOR TEPETAKLAK YÜZ ÜSTÜ BIRAKIYOR..... Neden? Gerçekler acıdır, acıtır. Biliyoruz da...NE ALDIĞINI GERİ VERİYOR NE KÜLE DÖNMÜŞ YÜREĞİMİZDEN GÜL BAHÇESİ SUNUYOR BİZLERE... SUSTUĞUM HER CÜMLE GİBİ BOĞAZIMDA DİZİLDİ SEVDİKLERİM VE AFFETMEK İSTEDİKLERİM... YAPAMAMAK NE ACI OYSA...

Görememek de öyle. Ve gemi yol almakta ümide doğru... Bir yanı ümit içinde bekliyor diğer bir yanı çaresizlikle inliyor. Ve günler böyle geçip gidiyor . BELKİ DE BU SON YOLCULUK O DA BİLİNMİYOR ....