Sonra anladım ki bitmiştim onda,açılmayan telefonlar,cevap verilmeyen mesajların sonunda üstelik birde engellenmiştim.
Nasıl olabilirdi tertemiz duygularımla gittiğim sevdamın uzeri kara bir kalemle nasıl çizilebilirdi ki ben ona tutkunken..
En zoruda neden dediğim milyonlarca sorunun cevabını yine kendimde bulamamıştım...
Hain bir adamın vefasızlığında boğuluyordum. Yalandan sevmeleri bilmeyen kalbim yalan bir adamın kalp yetmezliğinde can çekisiyordu.
Duymuyordu feryadımı o başka kollardeyken, duyuramadım ben ona nefessizliğimi.
İyide ben aşkın acemisiydim ona böyle tutkunken âşkın acı eleminden nasıl kurtulacak tım ki.
"Unut kalbim unut" dediğim nice gecelerde gözyaşlarım yastığımı ıslatırken boğuluyordum ama o kurtarmıyordu onsuzluktan beni...
Unutmak için umuda dair elimde hiç bir şey yoktu duadan başka...
Umutla ettiğim dualarda bir yere kadardı,sonra umuttaki m harfini kaldırdım "ne olur onu unuttur Rabbim" dedim.
Yaşamak için unutmaya ihtiyaç duyarken bu acıyla nasıl baş edebileceğimi bilmiyordum...
Çünkü aşk beni savunmasız yakalayıp tükürüp yere atmıştı...
Kimliksizdim üzerimde ağır bedelli bir aşk ve biçareydim...
Ve ben onu unutamiyorken o beni unutmuştu...
"Ah kalbim aşk senin neyine o küçük serçe yüreğinle".
Şimdi bedel ödeme vakti...

Nevin Aktekin Gülfırat