Yine uzaktan yazıyorum.
Herşeyimle ,kendim olarak.
Bugün de değirmenler ve kuşlar hakkında düşündüm.
Her nedendir bilinmez,hayatında hiç değirmen görmemiş biriyim,ama değirmenler ve kuşları hep bir arada hayal ettim.
Rızkını değirmenlerde öğütülen buğdaylardan temin etme telaşıyla bir oyana bir bu yana uçarak ,hani tıpkı ateşin etrafında dönen pervane kelebekler gibi.

Nedir bu telaş,kim için kavga ediyor değirmen taşında kadınlar.
Elleriyle serptikleri buğdayların değirmende öğütüldüğü gibi bir bir öğütülüyor
gelecek için kaygılar.
Su ve hayat gibi.
Hayat ve insan gibi,birbir çözülüyor çuvallar.
Doluyor içine un olmuş buğdaylar.
Ve ekmeğinin peşinde değirmende kadınlar.
ve Kuşlar için de bir parça düşünülmüş kırıntılar.
Biter bitmez işleri ,onca hınçla saldırıyor kanatlarıyla birparça buğday için kuşlar.

Değirmen döner,öğütür içinde taşıdığı ne varsa,tüm ağırlığınca.
İnsan ekmek yer,kuş ise kırıntılar ile hayat bulur değirmende .
Hepimiz değirmen gibi dönen dünyada ,öğüttüğü zamandan ne gelirse nasibimize,alıyoruz heybemize koyuluyoruz yola.Ve akşam olduğunda ,ocakta pişen sıcak yemek kadar samimiyetimiz de verdiğimiz emeğimiz de pişiyor ,sofraya sadece ekmek değil pişen neyimiz varsa geliyor.

Hayat böyle ,değirmen döner insan öğüttüğü ile yaşar gider.
Ve kuşlar da her sabah aynı kavga ile kanat çırpar gökyüzünde.
Dünya döner ,içinde öğütülen bizler.Ve herkes ölünce toprakta unufak olup,börtü böceğe nimet olduğunda da aynı değirmen gibi herkes yine nasibini yer .