İyi arkadaştık. Ölüm hiç aklımıza gelmezdi.
Meğerse ölümün işi buymuş. Hiç beklenmeyen bir zamanda aniden gelmek…

Bir gece sabaha karşı geldi ölüm sana. Dirensen de tuttu elinden. Aldı götürdü. Elleri böğrün de kaldı sevenlerinin.
En yaşlılarınız bendim. Ben bekliyordum ölümü.
Sırası mıydı?
“Niye önceden gittin ki. Sıra bendeydi.” Dedim içimden.

Usuldendir. Taziyeye gittik. Alışılmış laflar söyledik.
“Başınız sağ olsun. Kalanlara Allah sabır versin.”
Gelenler hep aynı lafı söylediler:
“Başınız sağ olsun. Kalanlara Allah sabır versin.”
Ve çekip gittik hepimiz.
Ateş düştüğü yeri yaktı.
Oğulların, kızların, senin anneleriyle duvardaki gelinlik resminize baktılar.
Ve… Kış geldi diye girişteki asılı kabanına…
Sarıldılar birbirlerine:
“Babam niye gittin ki. Daha zamanın vardı.”Dediler.
Böyle bir dünya.
Böyle bir düzen.
Böyle bir kural.
Avuntu mu?
“Doğduğumuza inanıyorsak. Öleceğimize de inanacağız.”

Not: YATTIĞIN YER NUR OLSUN KARDEŞİM. İYİ BİR ADAMDIN. İYİ BİR ARKADAŞIMDIN