“ Her öykü biraz yanlış adrese gider. Acıyı yine acı duyma yeteneği olanlar duyar…”


Afilli sevdalardan payımıza sentetik yönelişler kaldıysa; bedenimiz yaşıyor olsa bile ruhumuzu kaybettiğimizin resmidir…

Nedir sizce bir günü diğer bütün günlerden daha özel ve daha güzel yapan şey?.. O gizem nedir ki, yaşama sevinci verir insana, tutunabilme dirayeti hayatın esnek kollarına.. Kanını coşturur adamın, başını döndürür…

‘Sizce yeter mi bir rüya intiharı durdurmaya?...’

Bir hayatı bir masala dönüştüren, bir masalı bir yaşama kavuşturan efsun; hangi Zümrüdüanka kuşunun kanatlarında saklanarak Kaf dağının ardına götürüldü?...

Ne zamandan beri bakamıyoruz birbirimizin gözlerine?.. Ne zamandan beri kulağımız sağır içimizdeki çocuğun sesine?... Ne zamandan beri işitemiyoruz sevda sözlerini?.. Ne zamandan beri kıvranıp duruyoruz bu zamansızlık girdabında?...

Hışırtılı bir radyodan karanlık odamın duvarlarında yankılanan Rodrigo’nun Gitar konçertosu içimde gezinip duran bir sevdanın tükenen soluğu gibi.. Pandora’nın kutusundan hüzünler açılıyor yüreğimin sayfalarına…

Takvimler 14 Şubat’ı gösteriyor… İçimdeki bütün gonca gülleri yaşanmamış sevdalara devşiriyorum… Hasretler, hicranlar, hüzünler kalıyor avuçlarımda…

Sanki zaman duruyor da olduğu yerde biz geçiyoruz… Önce içimizdeki çocuktan, lacivert fiyakalardan, bir somun ekmeğinin sıcaklığından, gün batımlarından, gün dönümlerinden… Denizlerin derin maviliklerinden, çöllerin kızgın sıcaklığından, içimizdeki deli rüzgârlardan…

Akıp gitmiyor sanki zaman… Biz geçiyoruz en çok da kendimizden…