kırıldığı zaman insanlardan uzaklaşırdı çürürdü düşüncelerim ve yanardı aklım yaşamak basitti , değersiz bir hiçtim ruhumun olmadığına karar verirdim , bir kaç delilerle konuştum onlarla iyi anlaştım biri ağlatırdı onda kendimi görürdüm diğeri ise güldürürdü çocuk gibi temizdi yüreği bazende sokakta kalanlarla dertleşirdim onlar gibi geceleri kalır üşür evsiz olurdum , üç gün kaldım sokakta iyi bir yaşam değildi .



bazen kedilerle konuştum bakıp bakıp anlaşamadım biri elimi ısırdı diğeri kaçtı gitti kayboldu diğeri , kuşlara baktım çatıların en derin kuytularında yuva yapmışlardı gökyüzüne sanki özgürce uçuyorlardı renk renk kanat kanata zamanı baktım sonra yaşlanmıştı aklım erken uyudum sabahı düşünmedim aynı kanser gibi düşündüm düştüm yanıldım süzüldüm eğildim düzeldim hiç bir şey anlamadım hala öğrenmekteyim


insan psikolojisini....