0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
711
Okunma
"Gözümü düş bahçesine diktim
orada kaldım.... "
Sessizliğimi tecrübe ettim, dilsizliğimi... Çok konuşan ama ifade edemeyen olmak istemedim hiç. Belki de zamanı vardı konuşkanlığın. Evet, vardı.
Mesela saat yirmi beş olduğunda aklımdaki yalanla kilometre taşları oluşabilirdi. Ama oluşmadı. Çünkü yoktu yirmi beş. Aslında gökyüzü o kadar da umrumda değildi. Ben kalbime bakıyordum çünkü. Kalbimden içeri buyur ettiklerime bakıyordum.
Düşsel öğelerden koparıp zihnimi dünyayı anlamak, anlamaya çalışmak kolay değildi. Herkesin bir yolu vardı. Herkesin bir şarkısı, herkesin bir yüreği vardı.
İnsanların hırslarını, insanların kavgaları törpülermiş. Hiç anlamıyorum. Neden kavga? Neden kötülük?
Güzel günlere efendim...
17 ağustos cmt.
2019
M.
