Ne güzeldi bizim çocukluğumuz;

Masumiyet ve iyi niyetin daha çok olduğu, çocukları mutlu etmenin daha kolay olduğu, güven ortamının daha sağlam olduğu, annelerimizin bizi korkmadan dışarıya oynamak için gönderebildiği zamanlardı. Ağlamalarımız internet yada bilgisayar oyunu için değil, dışarı çıkıp çocuklarla saklambaç yada bezirgan başı oynayabilmek içindi.

En sevdiğimiz azığımız ekmek arası domates peynirdi; öyle güzel öyle tatlı gelirdi ki o bize yemeye doyamazdık.
Akşama kadar oyun oynayıp koşturmamıza rağmen yorulmak nedir bilmez, hadi akşam oldu eve gel artık diyen annemize hiç içeri girmek istemiyoruz derdik. Yediklerimizin, içtiklerimizin bile daha bereketli, bizlere faydası dokunan daha sağlıklı nimetlerin olduğu zamanlardı.

Evet her geçen yıl eskiyi aratıyor; ama değişen zaman değil aslında biz insanlar değişiyoruz, isteklerimiz değişiyor, teknoloji gelişiyor, beklentilerimiz farklılaşıyor gibi gibi... İyi mi kötü mü peki bu durum?
Teknolojik manada gelişmek için çaba göstermek gerekli; çünkü şartlar değişiyor ama önemli olan biz değişim yoluna giderken değerlerimizi kaybetmeden ve bu değerlerimizi bizden sonraki nesillere aktarırken bozulmadan aktarılmasını sağlayarak değişmek.

Yoksa değerlerimizi yitirirsek ne önemi kalır ki geçmişimizin ve insanlığımızın....