Ne dedin; duyamadım?
Yok yok! Sanırım anlayamadım.
Ne o; yoksa unuttun mu sen de? Gözlerine anlamları yerleştiremediğine göre, belli anlamsız senin için söylediğin.
Zorlama o zaman kendini.
Benden müsade sana. Özgürsün git anlam bulacağın yana.
Ne oldu? Yutkunuyorsun yine.
Unuttun mu; ben seni senden daha iyi tanıyorum.
Bir düşün; sen içini biliyorsun, bense içinin dışa yansımalarını.
Söylediğin yalanların yüzüne nasıl yansıdığını bilmemen çok normal.
Bu arada sana bir itiraf; ne zaman yalan söylemeye yeltensen, sanırım zaman kazanmak için yutkunuyorsun. Yani ben her yalanından haberdarım.
Şimdi neler bildiğimi merak edip eskileri bir düşünürsün sen.
Evet evet; o öğrenmemden en korktuğunu da biliyorum.
Niye mi sana söylemedim? Bilmem; galiba seni öylece kabul ettim.
Sanırım sevgiyi önemsedim. Sevgi dışında, söylediğin herşeyin yalan olmasının önemi yoktu benim için.
Sevildiğimi bilmek; nasıl da güçlendiriyordu beni.Sen arkanı döndüğün anda yalanlarına bile gülüp geçiyordum. Yüzündeki o beni kandırdığını zannettiğin ifade yakışıyordu aslında sana. Tek sığınağımdı gözlerinden yansıyan aşk. Efsunluydum o anlarda. Her kadından güzel, her kadından ayrıcalıklı. Dedim ya; aşkının, sevginin gerçekçiliğiydi önemli olan, gerisi yalan!
Şimdi üzgünüm.
Yok yok! Bak ben de yalan söyledim. Üzgün değilim. Gerçekçiyim.
Ne demek mi gerçekçilik?
Uzun zamandır kandırdım sanırım kendimi. Gerçekler çıkmalı artık su yüzüne. Dilinin söylediğini, gözün yalanlarken; ben kayıtsız kalmaya devam edemem.
Hayır mı dedin? Yalan değil miydi söylediğin?
Düşün şimdi bir; sakın karıştırmış olmayasın?
Evet şimdi, seni sarsa sarsa uyandırmalıyım.
Sen beni sevmiyorsun.
Nerden mi anladım?
Dinlemedin mi beni?
Peki; bana son bir kez
"SENİ SEVİYORUM" der misin?
Yaa işte demek istediğim buydu!
Gözlerin senden daha dürüst. Ele veriyor acımasızca seni.
Bu hissettiğin sadece bir alışkanlık.
Ve ben artık sana diyorum ki;
başka sevgilere olsun, yolun açık...

ASLI DEMİREL...