Çok uzun zaman olmuş Karşıyaka sahilden Bostanlı sahile uzanan yolu adımlamayalı…

Öğle vakti olmasına rağmen gökyüzü gittikçe kararıyordu.. Gündüz bir an önce geceye kavuşmak istiyor gibiydi.. Bir hatırası mı vardı acaba bu akşamın?

Gözlerimin nezaretinde; denize nazır balığın oltasına takılmasını bekleyen umutkâr amcalar, mendireklerini rüzgâra inat tutmaya çalışan yelkenciler, iki rıhtım arası insan taşıyan feribotlar…

Hepsi aynı karede, hareket halinde.. Bir de yük gemisi var aynı perspektif içinde..

Hareketsiz, kararsız, ağır! Ruhumun iz düşümü gibi.. O kara yük gemisi benmişim gibi..
Oysa, kör bir balıkçının, ucuz yemli oltasından, kızgın yağlı alüminyum tavasına uzanan bir sona varacağımı bilsem bile balık olmak isterdim yine de Egenin denizinde..

Son nefesi sevdiğinin solungaçlarına emanet…