Geçen hafta sonu kızım ve damadım bana yemeğe gelmişlerdi.Damadına yemek yapmaktan hoşlanan her kayın valide gibi onun sevdiği yemekleri yaptım.Sağolsun yeme konusunda beni hiç üzmez.Hayranlıkla seyreder müthiş bir zevkle yer ve çok mutlu eden bir finalle harikalar yarattığımı teşekkürleriyle anlatırken çay faslına geçmem gerektiğini hissettirir.Kendi oğlum olsa bu kadar sevebilirdim ancak.Hep dualarımda.
Kızım ingilizce öğretmeni,damat bilgisayar öğretmeni.Emekli hemşire olan 84 yaşındaki annem ve ben 4 kişilik bir aileyiz.3 köpeğimiz 2 kedimizi de sayarsak nüfus artıyor tabiki.
Çayları getirdiğimde annem haber izliyordu.Herkes çayını alıp bir köşeye çekildi.Aradan bir süre geçtiğinde farkettim ki hepimiz tamamen kopuk bir şekilde elimizdeki telefonlara
bakıyor,yazıyorduk.Annem whatsApp dan Almanyadaki kardeşimle konuşuyordu.Ben messengerde arkadaşlarımla yazışıyordum.Damat benim laptopa format atıyor kızım da yöneticisi olduğu hayvan severler derneğiyle ilgili birileriyle yazışıp hasta hayvan tedavisi süt anne kedi bulma,çöpe atılmış köpek yavruları kurtarma operasyonlarını yönetiyordu.
Bu kadar hayatımızın içine işleyen ,büyük küçük hepimizi başına bağlayan bu internet acaba bu kadar gerekli miydi?Teknoloji çok çok ilerlerse Dünya daha iyi mi olacak?Savaşlar bitip gıdalar mı çoğalacak?Yüzlerce soru sorabilirim kendime ama hepsine de tek cevabım var.Keşke olmasaydı TEKNOLOJİ.
Dünyada haberimizin olduğu tek yer köyümüz şehrimiz olsaydı.Afrikanın nerde olduğunu bilmeseydim.Yıldızları tanısaydım ışık yerine.Başıma bomba değil dolu yağardı en fazla.
Dünyanın acelesi mi var değişmek için koşturuyor.Gelişmiş tıp gelişmiş silahların yaralarını saracaksa olmasın teknoloji.
Ben bu konuda gericiyim.Öğretmenim,doktorum.mühendisim doğa olsun.Adaleti doğa sağlasın razıyım.Dünya ayağıma geldi de başım göğe mi erdi.Aborjinler gibi yaşamayı isterdim.Doğa bana saygılı ben doğaya saygılı yaşar giderdik.


29 Nisan 2019
Şulan KAYA