İŞTE BEN BUYUM
İyi biriyim aslında, samimiyetim, dürüstlüğüm, mertliğim ve duygusallığım olmasa!
Dostluğum ilaç gibidir yarası olan dosta. Hatalarını görmezden gelir, affetmesini de bilirim. Hata yaptığımda özür dilemesini de.
Olurda kadim dost dediğim, bir gün kişiliğime yönelik bir hata yaparsa, bıçak kemiğe dayanmış gibi olur düşmanlığım.
Muziplikler yaparım, gülmesini bilene. Hele çok sevmişsem maymunluk bile yaparım yeri gelince.
Biraz huysuzum en çok da kırılgan. Hata yapılmadığı müddetçe dert etmeyin! İncinir, kırılır ama kırıldığım yerden doğrulurum.
Kin gütmem. O anda öfkemi kusar geçerim. Küfür bile ederim.
Dobra oluşumdandır. Sakın ağzı bozuk diye merak etmeyin!
Tanıyanlar ne kadar centilmen, ne kadar saygın ne kadar müşfik bir kişilik olduğumu bilir.
Yaşamda mutluluktan payıma düşeni almaya çalışırım. Bunu başardığım zamanlar da olmuştur.
Ama en çok ta mutsuz olmuşum birilerine yansıtmadan kendi içimde.
Tesadüflere bayılırım. Tesadüfler hayatımızın en hormonsuz gerçekleridir. Tesadüfen yaşama merhaba dememiz gibi.
Tesadüfen anne, tesadüfen baba, tesadüfen okul, tesadüfen iş, tesadüfen arkadaş, tesadüfen hayat arkadaşı, tesadüfen zenginlik organik olanından, akmayanından, kokmayanından olan bu varlıklar beni anlatır sanki.
Farkında olmadan yaşama merhaba demişsem bir sebebi var derim. Adam gibi yaşamaya çalışırım.
Kazanacak, yemeyecek, içmeyecek, gezmeyecek ve gereğini yaparak hayata katkı sağlamayacaksam insan olmanın da gereği yoktur derim.
Fotosentez ne güne duruyor? Gider otgiller ailesine üyelik kaydımı yaptırır, ot gibi yaşar, saman gibi giderim.
Günümü gün ederim. Dolu dolu yaşarım. Boş zamanlarımda iyi kitap okurum. Şiir, öykü yazarım, nesirlerim de var elbet.
Ama en çokta mektup yazarım. Bazen kendime bile mektup yazdığım olur.
Boş geçen zamanı ömürden saymam.
Hiçbir şey bulamadım mı? Gider arkadaşımla tavla oynarım.
Yalnız, bir şeyden nefret ederim.
Ne mi?
Yalan. Yalandan nefret ederim.
Birisi bir kere yalan söylesin. Kimliği çok ta önemli değil. Annem olur, babam olur, eşim olur, evladım olur, ya da bir başkası hiç fark etmez. Gözümde tüm değerlerini yitirmiş olur.
Bir daha asla derim. Gerisi Allah kerim!
Zekiyim kendimce. Hele benim zekâmı biri hafife almaya görsün. Yatar kalkar Allaha dua ederim. Ya rab bu zavallı kulunu benim zekâmdan nasiplendirme diye!
Zekâsız, cahil, gerici, hayatın içinde olmayan, paylaşım yoksunu, bilgi ve beceri yoksunu insanlardan nefret ederim.
İlginçtir yalan söyleyeni de bilgiçlik taslayan cahili de iyi hissederim.
Aslında ben bu yönümü çok severim.
Bu geri zekâlılar bazen beni kullanmaya çalıştığı da olur. Eline bir defaya mahsus koz veririm. İşte o anda Allaaaah derim. Bu huyumu da çok severim.
Herşey bir yana da, gerçekten ben dost dediğimi çok severim. Dostum için ateşte yanarım.
İyi de aşık olurum. Ama aşk kusur kaldırmaz bilirsiniz. Kusurlu bir aşktan da nefret ederim.
Ya hiç aşık olmam, ya da aşık olursam, sever, sever severim. Sadece severek aşık olurum ben.
Aşık olduğumda ahde vefalı olur, başka olaylar üzerinden aşkı kirletmem.
Aksi bir aşk yaşıyorsam, tam da bu yüzden aşktan bile nefret ederim.
İşte ben buyum! İşine gelmeyen varsa yolu açık olsun!

Efkan ÖTGÜN