"Hayat önüne ne kadar zorlu yollar sererse sersin sen başedebilirsin içinde yarattığın güçle." Ne kadar doğru bir cümle...

İnsan bazen öyle çok yoruluyor ki saklanıyor duvarların arkasına çıkmak istemiyor hiç çünkü kimse duymuyor çığlığını, sesini o da kendini hapsediyor kendine ve tıkıyor kulaklarını dış dünyaya. Susuyor tüm dünya , duruyor zaman , saatin tik takları bile yer değiştiriyor sessizce ilerliyor. Sanki her cansız varlık anlıyor da insanlar anlamıyor bir türlü.

Hayat öyle engebeli yollarla dolu ki işte o an anlıyorsun herşeyi , herkesi susturup sessizce dinleyince görüyorsun yaşamı , siyah gözlüklerinin arkasından zamanın nasıl hızlı ilerlediğini fark ediyorsun. Geriye gidemiyorsun , ileriyi göremiyorsun.

Doğduğun andan itibaren ölüm ânına kadar aldığın nefes bile sayılırken ne yapabilirsin ki ? Anı yaşamalısın diyorlar , biz ânı yaşarken bir sonraki günün planını yapan insanlar olarak ânı yaşamak...

Senden seçim yapmanı beklerler, onu beklerler, bunu beklerler , senden beklentileri hiç bitmez, tükenmez.
Peki ya sen? Sen ne bekliyorsun kendinden? İdeallerini etrafındaki insanlara meze yapmak mı? Yoksa ideallerin uğruna savaşıp güçlü durmak mı? Bilmiyorsun dimi? Çünkü hayatında hiç incinmiş, kalbi kırık, yitik, ruhu tükenmek üzere biriyle karşılaşmadın? Hiçkimse bu kadar incitmedi ruhunu? Boşluğa itildin, susturuldun, hatalar yaptın , sabrın sınırları aştı yine sabrettin, yılmadın, hastalandın , yorgun düştün yine yılmadın ama hayat öyle bir kör noktaya hapsetti ki benliğini? O özgür sularda yüzerken, sen bir kafesin içinde tutsak kaldın, söyleyemediklerin fare gibi kemirirken, söylediklerinin esiri olmuştu hayatın... İnsanı en yakınındaki yok ediyordu anlıyordun bir kez daha