Kentlerin yalnızlık ve trend yolculuk halleri ... Toplarsın valizini, çağırırsın taksini gidersin ve hiç bakmazsın arkana... Yalnız yaşayan biriysen bakacak kimse yoktur çünkü gözlerine ... Birazı kendi tercihin ama daha çok kent hayatının sana dayattığı, " herkesin telaşı kendine yetiyor, yük olmamak lazım kimseye " inceliğini göstermek ve gücün yettiği sürece de kimseye yük olmamak öğretisidir bu. Yani varsa da yakınların böyle düşünürsün. Öylesine alır başını gidersin artık. neredeyse her yerden gittiğin gibi... Otobüsün çevresindeki yolcu eden ve edilen diğer insanların sosyolojik ve psikolojik durumlarını incelersin biraz. Erkenden binersin arabaya, oturursun koltuğuna. kulaklığını çıkarırsın çantadan. "eskidendi ... çok eskiden..." şarkısını ararken bulursun kendini telefonundaki arama motorunda. Her zaman iyi geliyor sezen’in ( Sezen Aksu) sesi diye geçirirsin içinden...Ve başını yaslarsın bindiğin otobüsün camına... Sessizce dinlersin hüzünlü şarkılarını. Bizim de payımıza bu düştü der ve kaçamadığın hüznünü seversin hayatın, alışık olduğun kendi kokun gibi...Son yolculuk da böyle mi olur diye geçer içinden bir an. Sonra, hala bu konuda şanslı dönemde olduğumuzu düşünür ferahlarsın. Hala cenaze törenlerine katılma ritüellerimizin süregeldiğinin ayırdına varırsın. Tabii ne zamana kadar?...Elimizi çabuk tutsak iyi olur aslında dersin gülümseyerek iç sesine... Sonra bir şaplak, hayatın boş kalmış ensesine...Ve şükredersin otobüse binebilmiş ve tatile gidiyor haline...Şükredersin olduğu kadarıyla sağlığına, onurlu duruşunu sağlayan maddi manevi tüm varlıklarına...