EKMEĞE SAYGI
Çok değerli bir ağabeyimle(Prof. Hasan Zeki Kalay) lokantada yemek yedik.
En sonda bir parça ekmek arttı ve onu bir peçeteye sardı,
cebine koydu.
Bende aynısını yaptım, eve gelince, o parçayı mutfakta dolaba bırakınca,
Kızım :
-Baba bu ne?
- Bu iktisatlı olmanın, bereketin, nimete önem vermenin, ekmeğe saygının anahtarıdır. Bu kalkınmanın ruhudur.
Bir parça ekmeği rüyasında dahi göremeyenleri, sabah kahvaltısını çay, simitle kahvaltı yapan talebeleri gördükçe içim acırdı.
Yatılı öğretmen okulunda görev yaptığım yıllarda, okulun yemekhanesinde şöyle bir hesap yaptım,basitçe: Bin iki yüz talebe, elli personel, tabaklarında bir pirinç tanesi unutsa bin iki yüz pirinç yani iki kilo eder. Yılda bir tona yakın sadece pirinçten israf,.Bunun ekmeği, makarnası vs. Türkiye çapında korkunç bir israfla karşı karşıyayız diye düşündüm. Öğretmenlik yaptığım yıllarda hep “yiyiniz içiniz asla israf etmeyiniz” sözü aynı zamanda dinimizin emri diye öğütlerde bulundum.
Ne yazık ki memleketimizde müthiş bir savurganlık hakim, her konuda .Böyle bir ülkede kalkınmadan söz edilebilir mi?
Resmi dairelerde üç kişinin yapacağı işi beş kişiye yüklemişler.
O güzelim fabrikalar siyasilerin çiftliği haline gelmiş kadrolar şiştikçe şişirilmiş. Plan, program olmadığı için işlemez hale gelmiş veya zarar ettirilerek yabancılara peşkeş çekilmiştir.
Bu aymazlığın temelinde de israf vardır.
Ekmeğimiz elimizden alınmış, toprağımızdan, suyumuzdan, kaynaklarımızdan yabancılar zenginleşiyor biz ise yanlış politikaların kurbanı oluyoruz. Bununda temelinde yaptığımız israf yatmaktadır.
İsraf, toplumu kemiren, kalkınmamızı engelleyen ,dolayısıyla bizi fakirleştiren ve bizi huzursuz kılan bir mikroptur.
Köy enstitülerinden mezun öğretmenlerimiz bize yerli malı kullanmayı ve tutumlu olmayı öğrettiler.
Onları layık olamadık.
Lokantada değerli büyüğümle yemek yerken , artan ekmeği peçeteye sarıp cebine koyarken, bende yarattığı duyguyla ona en içten şükranlarımı sundum,yüreğimin ta içinden kopan bir sevgi ve saygı hislerimle…
Yusuf Yılmaz