Fedakarlıklarla geçti yaşamım.Vermenin zenginlik olduğuna inanarak.Küçücüktüm.Ellerim,ayaklarım,parmaklarım küçücüktü.Yüreğim büyük geliyordu bedenime.Büyümek isteği ile arasıra giydiğim,annemin topuklu ayakkabıları gibi...Yıllar sonra anlayacaktım ki,annem çocuktu.Bir şiirin güzel mısaralarında bulmuştum,annemin çocuk olduğu gerçeğini.Çocuk oyunlarımda annem hep çocuk kalacaktı.oyunlarım bitecekti,annem oyunlarımda kalacaktı.Evcilik oyunlarımın ideal modeli annem.

Niçin bu kadar fedakardı? Kendini oyunlara kaptırıp,dünyayı unutan çocukların özgürlüğünümü yaşıyordu.Yoksa henüz özgürlüğün anlamını bilmeyen,çocuklar misali,gerçekten mi özgürdü.Gençliği oldu mu bilmiyorum.Yaşlandığını farketmedi kimseler.Yorgun kalbini gülümseyişlerin ardına sakladı,sevdikleri için.

Fedakardı annem.Omuzlarıma ağır bir yük oturtacak denli,fedakar.Saçlarının topuzunu severdim.Pembe rujunu sürüp gittiği kabul günlerini severdim.Örgüsünü yanına almasını istemezdim.Yüreğim büyürdü,kelimeler küçük kalırdı.Annem,bir günüde kendin için yaşa kelimeleri boğum boğum olurdu,çocuk boğazımda.Büyümeyi,kocaman olmayı isterdim.Bir dev kadar kocaman.Alaadin-in lambasından çıkmak,annemi gerçekten yaşatmak için.Sadece bir kadın,bir anne olmadığını anlatmak için.Fedakarlıklarının omuzlarımdaki yükünü hafifletebilmek için.

Şimdi...yokluğu bir dönülmezlikte.Sesi,elleri,gözleri bir dönülmezlikte.Yemekleri,çeşitli renklerde ördüğü hırkaları.sildiği halılar,camlar,taşlar bir dönülmezlikte.Çocukları için olduğu kadar,insanca olan herşey için döktüğü gözyaşları dönüşmezlikte.Sevinçleri,umutları dönülmezlikte.

Fedakarlıklarla geçti ömrüm,annem gibi.Vermenin zenginlik olduğuna inanarak.Bir önemli farkla belki.Bir şairin ifadesinde anlamını bulan,bir büyük farkla,belki.((Öyllesine sürüldü ki yüreğim buzullarda,öğrendim ateş yakmasını su da...))
Tüm fedakarlıklar,tüm güzellikler adına...
i.