Avuçlarının arasında tututugu kelimeleri yaşamayı avuclamaya uğraşırken yere düşüreceğini bilemedi .Yere düşen kelimelerinin onu yaşamaya bağlayan nefes bagciklari olduğunu yasamayla arasını bağlamayı beceremedigini gördüğünde .....gene de düşünemedi.Harfleri yoktu elinde ...Elindeki ler yaşamaya yetecek şeyler değildi.Soğuk kağıt hisirtilarinin yetersizliği için mi koyuvermisti avuclarindaki sözleri yere bu betonarma cogalmalar bu metaryal kaybolmalar bu biriktirirken azalmalar bu harcamalar için yigmalar....kosmalar vakti içinde olup olmadığını bilmediğin yarınlara koymalar. Kazanmak...Yaşamak ..Tutmak....Kavramlar onun için artık öldü baş ka surette diriliverdi.Dışardaki heves ettiği dışındaki hiçbir dünya yanına varıp yaklaştığında uzaktaki gibi güzel değildi.Dokunduğu.Dokunduğu herşey ruhuna dokundu.
.Harflerin naif bedenlerinden ünsiyet kazanan canı oysa onu öylesine yeniden yeniden yasatirdiki içinde ölmek denilen ülkeden böylesine cekinmezdi.Yaşamaya onlarsız çıktığından beri....yaşamaya onlarsız kaldığından beri...Ruhu böylesine yoksulluk bilmedi. Yaşamak sanmak denilen şeyden uzaklaşıp harflerinin gölgesinde bekledi.Nefes alsın diye uğraşıyordu canı.Naif tenleri usumustu yokluğunda ,kırılmıştı.Bırakılmak,harflerin kalbine iyi gelmezdi.Bekledi gene de. Eşiğine comeldigi yerden ne gece ne gündüz kalkmak niyetinde değildi.Çünkü biliyordu artık harflerin evinin dışındaki yasamak ona göre değildi.Koca bir cümle göz yaşı indi yüzünün sokağına. Yalnız harfleri olanlar okuyabildi.