Bir sıcak bahar günüydü aniden
Adam sözleriyle vefasızca aşkı öldürüp gidiyordu
Duyduklarınla inanamıyordu Kadın
Tekrar tekrar ô sözler beyninde yankı yapıyordu ve
Birden bire Kadının bedeni buz kesmişti
Ölü misali kala kalmıştı öylece

Yavaş yavaş Kadının buğulu gözlerinin feri solan aşkıyla sönüyordu
Yüreğine damla damla akan kanıyla boğluyordu
Nefesiz kalıyordu Kadın hayatta tutunmaya son umudu tükenmişti çünki

Adamın gidişinle karanlıklar bürümüştü her yeri
En ufak bir yer bırakmamıştıki dışardaki güneş ışı sızasın içeri ve ısıtasın Kadının soğuk bedenini
Sessizlik içinde avazı çıktığı kadar bağırmak istiyordu Kadın
"Dur gitme "diye
Ama biliyorduki Adam artık sağırdı sessiz çığlıklarına
kadın yenilmişti paramparça olmuştu
Yetişememişti geç kalmıştı Adama

Adamsa mutluluğa ramak kala göç etmişti b’Aşka diyarlardaydı artık
Adam kendi mutluluğu için kadını feda edip gitmişti acımadan
Ardına bile bakmadan
Yalnızlığa emanet edip merhametsizce bırakıp gitmişti..

~Can Kenarım~