Zamanında kalbi kırık bir kadına rastlamıştım. Sevgilisinden ayrılmıştı ve cidden kanadı kırık ve de kanıyordu. İyi ettim onu bol bol sevgi ve ilgiyle. Sonra gönlüm ona kayar gibi de oldu, zaman geçti devran döndü ve bu kadının kanadını iyileştirdim. Sonra ne mi oldu? Uçup gitti...

Aradan yine zaman geçti. Karşıma çıktı bu kadın ve bu sefer işler tam tersine dönmüştü. Benim iki kanadım ve kalbim kırıktı. Onla zamanında rastladığımdan daha berbat haldeydim. Yardım istedim. Yardım etmedi. Sonra düşündüm kendi kendime. Başıma ne geldiyse hep bu hep iyi düşünen saf kalbimin yüzümden başıma gelmişti. Sonunda da paramparça haldeydi. Kendim ettim kendim buldum kısacası. Ama isyan etmiyordum artık. Çünkü sonradan fark ettim ki bu ne ilk ne de son olacak. Bu parçalanmış kalbim yine bildiğini okuyacak ve yenisi de eskisi de hep bir şey katıp gidiyor bana. İyi ya da kötü.

Artık ne ben vardım ortada
Ne o kanadını iyi ettiğim kadın
Ne de o kanadını iyi etmemi sağlayan kalbim
Artık sadece zifiri karanlık ve sessizlik...