UZAT ELLERİNİ HADİ YAKALA

Tek zorlandığım şeydir seninle söze başlamak..
Seninle söze başlarken, nasıl başlayacağımı bilememek
Nasıl başlar, nasıl devam ederim endişesini hep içimde taşıyarak,
Oysa orta da çekinecek, saklanacak bir durum yok,
Ben senim, sen de bensin beni bana anlatan.
Sesim ‘’ soluğum’’ ve de duygularım..
Yaşam kaynağım tam olarak değilsin belki ama
Ayakta durabilmem için sebebim,Yaşamak için bana açtığım o boşlukları dolduranımsın
yani tamamlayıcım..
Kabında sıkışan,dışarıya fışkırarak çıkan her hangi bir şeyden çok daha rahatlatıcısın sen.
Seninle karşılaştığımda, senden neden kaçmak istiyorum ki ben?
bende bunu anlamak istiyorum..,,ve en az senin kadar beyazım,
en az senin kadar temizim çünkü
Bu durum da rüzgârın hangi yönden estiği hiç önemli değil benim için
Önemli olan bizlerin nereye ya da nasıl yere düşüşüdür, öyle değil mi?
..Bu sabah karla kaplı bir güne uyandım.
Hava dün çok soğuktu, bu günde soğuk ama düne göre sanki biraz daha yumuşak..
Her sabah uyandığım saat miydi bilemiyorum ama sabah kalkıp camdan dışarıya baktığımda ise, karşı komşunun çatısının karla kaplı olduğunu görmek beni çok heyecanlandırdı.
.O beyazlığı görünce, nasıl heyecanlandığımı görmeliydin
Hemen camın kenarında ve hemen önümde duran aynadan kendime baktım..,şöyle bir gülümsedim,ağzım kulaklarım da tebessüm ettim..
( 2015)İki bin on beş seni yılın olacak, hiç merak etme;bu yıl senin yılın kızım işte ispati
Bak yeni yılın ilk kar’ı yağdı, hem de senin karşı komşunun çatısında duruyor umut.
Uzat ellerini yakalayabilirsin, hadi yakala’’
Bir yandan böyle düşünüp heyecanlanırken,nerden nereye, diye düşünürken, bir yandan da hazırlanıyordum çıkmak için..Çok uyuşuksun, hadi kendine gel, ayağa kalk yapabileceğini göster, dik dur, topla kendini..Böyle işin ucundan tutarsan, o iş düşer ve seninde elin havada kalır.Kendi işini kendin yapmalısın.Bırak başkalarının elini.. Senin eline bir fırsat geçti yakalamışsın bu fırsatı, sakın kaçırma.Kaçırırsan, sonra yine keş kelere sarılacaksın biliyorsun, değil mi..Hazır fırsatın varken bırakma derim..
.. Bir oğlumun yanına, bir de kardeşimin yattığı odaya koşuyorum
İçim kıpır-kıpır ama nedensiz..Kar gördüğüme neden? bu kadar sevinmiştim acaba..
Bir düşüncelerimi, bir de içimi yokluyordum, eksik ya da olumsuz bir şey var mı diye
Yoktu, her şey yolundaydı,;ve her zaman içim de duran o soru işareti yoktu!
Hiçbir tarafa eğik değildi yüreğim, doğru dosdoğru sunuyordu bana duygularımı, inanıyordum, inanmak istediğim için mi?
Yoksa gerçek bu muydu?
.Ne önemi vardı ki, önemli olan ne hissettiğim değil miydi?İşte böyle adım attım güne, işte böyle adım attım aydınlığa.Böyle bu güzel duygularla teptim o kocca yolu, böyle vardım iş yerine.Her zamanki gibi sıcak karşıladı beni; güzel bir tebessümle günaydın deyip aldı beni içeriye..
Sıcak bir karşılama, sıcak taze yapılmış bir tostun kokusu vede taze demlenmiş çaydan bir fincan alıp içmek, bütün bunlar tek başına belki bir hiçler ama toplamında hayata tat katanlardandır ve her üçü de benim hayata farklı bakmamı sağlayanlardır..
Bu koskocaman evrende, sağlam şekilde bir dal bulup tutmak hiçte kolay değil.
Biz yakalamışız,adeta yemin içtik, her ne olursa olsun bırakmaya da hiç niyetimiz yoktu..
O ha düştü düşecek diye bakılan dal, daha bir güçlendi, daha bir sağlamlaştı ellerimizde.Eğildi büküldü ama kopmadı, savrulmadık ordan oraya..Buradayız ey İstanbul…
Ey İstanbul, benim, seninle daha çok işimiz var ..Koparmadın beni, ya da koparamadın.Atmak istemedin beni başından’’ya da atamadın.’’buradayım
Seninle çok daha işimiz var bizim, seninle biz çok daha yol yürüyeceğiz demek oluyor bu.
Merhaba o zaman, selam sana yeniden
Gündüz yavuz.6 Ocak-2015-Salı Sabah, kafedeyim…