Desem ki!
Aramızdaki bu husumet yıllara gebe sen senden olmayanları sevmedin biliyorum senin gibi hatim indirmeyenlere bari hiç olmazsa keşke biraz tahammül kapasiten olsaydı/olsaydı da ne demek istediğimi “leb demeden leblebiyi” anlasaydın be kardeşim…
Seni duaların özüne katmışken ben ve üstüne de bir âmin eklemişken sen ucuz çarkçıların bıçaklarını biledin dillerini mastarladın yalan tümenlerinden bir ordu diktin önüme/önüm boş önüm merdiven/
Kıt imkânların zarıyım ben hiçbir zaman düşeş çekmedim yek düşmedi yüreğime…
Seni delirtiyorlar kuzum;
Ekran karası maymunlara çevirdiler ellerin al karısı gözlerin yitik ülke sözünle sorgulama çağları geçti yemek yarışmaları sulandırdı beynini/evlilik kuryeleri iç açılarını didikliyor “Show Busines” Dünyanın etkisiz elemanısın artık rahatla…
Bu şudur!
Demedim ben sizden daha iyisini yaparım yok bilim tarlaları ayku üretmiyor artık fabrika çarkları sıfıra çekmiş makinalarını/
Şimdi!
Karanlığın kerkenezleri kol gezer etrafta bir bak mısır buğday et senin değil/saman aman dert senin değil/ahlar vahlar git senin değil/çalğı çengi ud senin değil…
Şut benim gol senin
Yazar benim ol senin
Şair benim kol senin
Yürek benim yol senin
Çarkı döndür dol senin…
Söyle kardeş!
Sen duamın âmini misin?
Yoksa dertler kâmil misin?