19. HÜCRE YAZILARI 7
19. HÜCREDE YAŞAMAK

Uzun zamandır 19. Hücre ile ilgili yazı kaleme almadım. 19. Hücrede yaşayanı ve konukları ile özel bir yaşam alanıdır. En büyük özelliği ise nüfusu hiçbir zaman ikinin üzerine çıkmaz. Gelenler ise gidenleri aratmayacak özelliklere sahiptirler. Burada gelen özel konuklarımın isimlerini zikretmeyeceğim. Öbür tarafta yani Ahirette cennet ne ise bu tarafta 19 Hücre benim için öyle.
Üç romanım hariç tüm yazılarımı bu Hücrede yazdım. Burada uzun soluklu olarak tek dostum kitaplarım. Ölümün kokusunu, yaşamın tadını bu Hücrede aldım.
Galiba ölümümde bu hücrede olacak. En azından ben böyle olmasını istiyorum ve hissediyorum. Hatta sizlerden çok şanslı olduğumu düşünüyorum. Zira hiç birinizin sığınabileceği Hücreniz yok. Hele 19. Hücreye asla sahip olamazsınız.
Kimler geldi, kimler geçti ve hepsi de kısa bir zaman dilimi içinde konuklarım oldu.
Bugün yine bu hücrede iki canlı nefes alıp veriyoruz. Ben ve kedim Karamel. Birazda Karamelden bahsetsem iyi olacak. Kedim diyorum ama oda benim için bir insana sahibim diye düşünüyordur. Aslında düşünmek için haklı hala kim kimin sahibi çözebilmiş değilim. En güzel çözüm 19. Hücreyi %50, 50 paylaşmak.
Ben Tuğrul Ahmet Pekel bu hücreye kimler sahiplenmek istemedi ki. Hemencecik aklıma gelenleri sayacak olursam, İzmirli çok uğraştı. Karşı sokağın kızı vardı. Bir de kır çiçeğim. Kır Çiçeği için özel bir paragraf açmalıyım. Beni adam etmek için elinden geleni ardına koymadı. Çok uğraştı, ama baktı ki hayır yok. Bir kelebek gibi avucumun içinden uçup gitti. Bende gitmesine yardım etmek için avcumu araladım ve uçmasına izin verdim.