şiir bir dirsektir
kimine ziyan verir gösterirsen
kimine alev gelir yakarsan
kimine şurup gelir kahkahayla dökersen
yeni bir hal içinde bilinmeyenleri dökerken gözleri önünde bir balığı zalimce yakalamak için atılan adımların ses çıkarmada düzen belirlemesi şiir için bir tutsaktır
kendinde bir şiir nesnesini baz alarak büyütülen ruhun kaf dağına gitmesinde bir araç olduğu düşünüldüğünde yeni kayıtlar görsel tiyatroya yol gösterir ve bu yol belirteci ile toplumun aynası konumunda bir uğraş verir ayna olmak için
yalnız bir ruha sahip bir insanın tanrıya muhtaç olması gibi bir endamda olan bir gencin dramında kendini kaybetmesi ve de bu durumla kendine ziyan edilen bir bağışıklıkla zor kullanarak toplumun fedakar duygularını sömürmesi topluma şiir kalıntısında bir imge taşıttırmasına vesile oluyor...

bir insanı kaybetmek bir şiiri yakmak kadar kolaydır..bir şiirle insanları olurundan çıkarmak da her cefanın verdiği emeği boşa sürmez...

şiirde kademe
şiir makamına gelene dek devam eder..


şiir makamı her nüshanı içinde barındıran ince bir ruhtur..
bu ruh maneviyatın en üstün duygusudur.
tanrısal kiyafet yol belirleyici bir tanrının kıyafetinin her kitapta bir güzellikle indirdiğini bilmek bize şiirin ne kadar da değerli bir şey olduğunu gösteriyor..

şiire feda edilen bir duygu tanrıya hizmettir.

tanrı şiirde bir duyguyu insanlarda yalnızlık diye tanımlar..tanrısallık duygusuna sahip olan tanrı kendi simasında insanı şiir vasıtasıyla kullanır.ve de bu duyguyla kendine benzeterek şiir mürşidi yapar.
aslında şiirden makam gelir şiire dönüşür şiirde düşünür şiirde dolaşır ve de şiiirde biter makamlar...

en yüksek makam şiir makamıdır...

bu şiirin kutsallığını ve de tanrının bir şair gibi hassas, ince düşünen kibirden uzak içekapanık ve de utangaç ve de üşengeç bir ruh halinde olduğunun kanıtını da veriyor,yalnız olduğunu farkına vardırır..
kendini göstermeyen perdesi önünde bir nizamla başkasına kanıtlama derdinde olmayan ama başkasının onu sorgulamasına ve de araştırmasına ihtiyacı olan kendini yenen kendi hakkından yemeyen..

kendinden şükürle şükür olmuş kanaatkar bir duyguyu arzuladığı gibi kendinden koparak herşeyini vermeye hazır bir durumla..

şiir olmuş bir insan kibir taşımaz ,mütevaziliğinde bir örtü giyer herkesimi içinde barındırır tek evrensel duygudur şiir.erdemdir güzel ahlaktır.çocukluğun ve yaşlılığın buram buram içinde barındığı her dönemin her rengiyle her meyvenin her güzelliğiyle...


tanrının renginde rengarenk şiir toprakta sudur.çamurdan insandır..şiir insanda ışıktır.

şiir bir erdemdir ,nasihat verenin diliyle bakışırsın tanrıyla.gözlerinde büyülenir sözleriyle uyursun. kendinde kendini ve şiirde şairi ararsan makam ül şiirden bulursun ancak tanrıyı...

sıcak suda üşüyen bir çocuğu ,gölgesinde kendini buldurtan bir tanrı şiirde gölge gibidir..

tanrının şiire bakışı,toplumda inci bulmak kadar zordur anlatılması..anlamak için anlatmak derdini ve yanlızlığını bir inci gibi saklanmak okyanusun dibinde.
bir şiirde her kılığı her rengi ve de her dili okuyarak yanlız kalmak gibi
ve de kılığını bir şiirde saklayarak...

tanrı bir incidir,şiir neci?