Çok ağladım, çok kahkaha attım.
Çok ezildim, çok dik durdum.
Sapasağlam bastım, zaman zaman tökezleyip düştüm
Her düşüşüm biraz daha güçlendirdi dizlerimi
Bağım biraz daha tutkun oldu
Vicdan muhasebesini yaptım milyonlarca kez evet galiba bunda ustayım
Yastığıma yattığımda rahat uyudum.
Haksızlık yapmadım, binlerce kez uğradım.
Yürek şehrimi harabe ettiler çoğu kez.
Yılmadım, iyi insan olmaya çalışmaktan asla vazgeçmedim.
Sevdim sevmeyi, üzüldüm, ağladım, peşinden koştum mutluluk aradım hep.
Buldum sandım kaybettim çok fazla hatta en fazla kayıplar oldu hayatımda...
Koptum milyonlarca kez hatta hayattan, beynimden, hislerimden her şeyden pek fazla.
Yine de vazgeçmedim.
Şimdi çoook seviyorum.
Gözlerim dolarcasına,
Yürek yanarcasına
Çıkmazlara sürükleneceğimi bile bile inadına seviyorum
Benim hissettiğim başkasına ait olduğunu bilerek, kalben bende diyerek...
Ne acı Allah’ım
Dualarında insan hiç "Ya o tamamen benim olsun. Ya da al onu içimden" der mi?
Böyle olmak zorunda mı hayat dediğimiz şey.
Bazı insanlar neden birbirine geç kalır?
Çok zaman görmezden gelinen şeylerle takıntıların kuytularında debeleniyorum.
Sevmek ne çok boyun bükmekmiş oysa kendine bile...
Her şeye rağmen vazgeçmeden sevebilmek.
Ve Sezen "Biliyorsun" der.
Gerçekler acı iken tatlı yanlarını görmeye çalışıyoruz işte.
En çok da ben paralıyorum kendimi.
Ne eziyetler ediyorum, ne çok mutlu oluyorum uç noktalarımda...
Hem aydınlık bir gökyüzüne uyanırım her sabah
Hem karanlık gecelerde ay ışığıyla başbaşa kalıyorum bu zamanlar...
Müzeyyen aralar bir kapı yüreğimin penceresine konar sesi " en son sana vuruldum" sevdiğim.