İçinin öfkesinde şiirin, kanatan hücremde kanayan hücrelerime bir basınç, şiirsiz ve kalemsiz geçen günün çöken hüznü.

Esefle kınandığım kadar esefle kırıldığım…

Aşkla piştiğim kadar sevgisizlikle üşüdüğüm.

Bir yorgan mahiyetinde duygularımı ördüğüm ve sıcak, elyaf düşlerinde ömrün mecazi fısıltılar buyur ederken gök kubbe ben hala nasıl oluyor da asılı kaldığımın farkında değilmişim, derken bir mevta değil de bir meram olmayı dilediğim…

Dillendirdiğime kani.

Dirildiğime biat.

Dinginliğime dair.

Diri değil de duru bir göl olmaya meylettiğim ama her nasılsa aklımın ikramlarında, şaibeli bir tanık misali gece bile kaçırırken gözlerini.

Şiirsel bir kundak; sebilde su zerrecikleri

Ve fıtratımın hicvine yenik düşüp de serildiğim mekânda cenin misali bir yürekten hallice cahil zümrenin de esaretinde, kendimde bir şarkıdan başka kederin dertop ettiği benliğimin hükmüne varmak kadar sakil bir düş’ün pervazında düşünmekten helak olduğum.

Sonlanmayı talep ediyorum Tanrım.

Sonlandıramadığım hangi zulüm ise, ara rica ediyorum Tanrım.

Aralık kalan kapıdan sıvaşmanın özlemiyle ben bu kuyuya nasıl düştüm, dercesine hicap yüklü kerametin de gizli öznesi olmaya aday usulca kaçmayı planlıyorum hücremden ve özlediğimi değil özlendiğimi öğrendiğim o ilk gün ve o ilk saniye yeniden doğmak ve doğurmak istiyorum.

Ölü çocuklarımdan ben sorumluyum.

Öldürdüğüm çocuklarımdan.

Ölmeyi diledim ben oysa öldürmeyi değil.

Ölümüne sevip de öldürmeyi ben istemedim.

Öldüren değil ölenle muhatabım: kök hücresinde dirildiğime biat yeni bir şiir yazmayı talep ediyorum. Son şiirimi yazıp sonlanmasını arz ettiğim ve bir sureyi de yüreğime giydirdiğim gerçeği ile gözlerimi kapatıyorum en azından masumiyet ve sevgi yeniden dünyaya uğrayana kadar kimse uyandırmasın beni şiirlik uykumdan.

Bir şiiri kefen giydiğim doğrudur.

Ve bir şair olmadığım da.