Sevgili Virginia
Günlerdir düşünüyorum ama yazacak tek kelime bulamıyorum kendimi çok yalnız ve başarısız hissediyorum.kitaplarini okuyorum.dun gece Gwen için bir şiir yazdım sonra yırttım.yazı makinesi bozuk olduğu için fazla yazacağımı pek sanmıyorum.kitabinda tezin bir kadına yeterli imkanlar sağlanırsa ünlü bir yazar olabilir.Yazan herkes mutlaka büyük bir yazar mı olmalı?bu soru bugünlerde aklımı meşgul ediyor.seni intihara götüren de zaten bu değil miydi, başarısız olma korkusu...

Kitabında kütüphane ye giderken sana zorluk çıkaran güvenlik görevlisi nden söz ediyorsun,bu satır bana gencligimde beni bir odaya kapatıp şiddet uygulayan güvenlik görevlileri ni anımsattı.Zaman ve mekan ne kadar değişse de insanlar değişmiyor.Ulkemde insanlar hep İngiltere’nin kadın hakları konusunda birinci olduğunu düşünür, kitabını okuyana kadar ben de öyle düşünmekteyim.
Kadın hakları konusunda ileri olan bir ülke olduğunu sanmıyorum,bu kadın ların yaşamda pasif kalıp meydanı erkeklere bırakmasından mi kaynaklanıyor yoksa erkekler güce sahip olmak mı istiyor.
Konu ile ilgili olmasa da kuyruksuz kedilerin sadece MAN adasında olduğu nu anlattigin için aklıma geldi,benim ülkemde kuyruksuz köpek yavrusu var evet nasıl mı? çünkü insanlıktan nasibini almamış kişiler ile aynı havayı soluyorum masum bir canlının kuyruğunu keserek öldüren caniler benim ülkemde yaşıyor.universitenin yemekhanesi nde yediğin yemeği çok güzel anlatmissin bence o satırlar sayesinde okuyucu ile senin aranda samimi bir bağ oluşmuş ve itiraf ediyorum canım fena halde dil balığı çekti.
Işıklar arası renklerin en yoğun hallerine büründüğü zamandı,morlarin ve altın renklerin pencere camlarında heyecan li bir kalbin atışları gibi yandığı zamandı;biliyor musun satırlar şiir gibi, sana yazdıklarımı bir kaç gün sonra okuyunca hangi kelimelerin sana ait olduğu nu hemen fark ediyorum.seni okuduğum zaman kendimi başka bir mekan da ve başka bir zamanda hissediyorum.Yemek yediğin salonu görebiliyorum, öğrencilik yıllarımda yemeği hep hocalar ile yerdim onlarla olmak mutlu ederdi beni, ünlü bir bilim adamı olacak ve herkesin saygısını kazanacaktim.Bir türlü çözülemeyen Fermatin son teoremini çözecektim(1999 yılında çözüldü)
Yıllar sonra her şey den vazgeçtim hayatımda hedefim yoktu sanki zamanının dolmasını ve ölüme kavuşmayı bekleyen bir sevgili gibiydim.