Okuldaki odamda oturuyorum. Odama öğretmen arkadaşlarım giriyor. Sohbet ediyoruz. Masamda güncel edebiyat dergilerinden yığınla birikmiş. Yeni sayıları geldikçe önceki sayıları öğretmenler odasına okunsun diye bırakıyorum. Misafirlerim odamda çay kahve içerken bazen gözleri bu dergilere takılıyor. Bazı misafirlerim bu dergilerden alıp okuyor. Hele bazıları sohbeti bırakıp dergiler arası kutsal mı kutsal bir yolculuğa çıkıyor. Bana göre kutsal ama… Olsun o yolda ilerleyenler yolun kutsiyetini anlamasa da varmak istediği yere varacaksa tabi ki kutsal yolculuktur bu. Okuyucu okurken kafasındaki sorunlarından bir lahza da olsa uzaklaşacaksa, sevdiği birilerini aklından, gönlünden avuç avuç indirip sayfalar arasında onunla hemhal olarak gezintiye çıkacaksa, kendini meselin kahramanı yerine koyacaksa, insancıl yanı masumlaşan yüzüne vuracaksa, empati duyguları dirilecekse, koşmaktan yorulan bir küheylan gibi kendini yolun kenarına salıverecekse, yeşillikler arasında dinginleşecekse, yavaşlamayı öğrenecekse koşan zamana karşın, bir ağaca yürüyen karıncayı fark edecekse, yolun kenarındaki, bak şu sağ taraftaki sazlıklı dereden gelen kurbağa seslerini duymaya başlayacaksa, çocuklar gibi ağlayıp gülmeyi öğrenecekse, kendisinden başkalarının da bu dünyada yaşamaya hakkı olduğunu hatırlayacaksa bu yolculuk kutsal değil de nedir? Hep karlı Himalaya Dağları’nın eteklerinde mabetlere kapanan din adamları mı kutsal yolculuğa çıkacak? Başkalarının buna hakkı ya da kabiliyeti olmayacak mı canım?
Misafirlerimin arasından canımı sıkan birileri de çıkıyor. Not falan alacaksa, bir kâğıt lazımsa; o güzelim dergilerimin üstüne not almaya çalışanlar oluyor böyle zamanlarda. Ama ben hemen bir not kâğıdı alıp eline doğru yaklaştırıyorum usulca. İlkin ürkecek gibi oluyor. Afallıyor göz göze geliyor. Ama sözün karmaşasında niye baktığını bile unutuveriyor garibim... Bazısı da okuduğu dergi ile ilgili sorular soruyor. Alıyor dergilerdeki resimlerine bakıyor. Birkaç sayfasını çevirmeyi bile deniyor. Ancak edebiyattan anlayan çok az kişi ile sohbetin seyri değişiyor. Yeşil bir yağmur sonra bir ceylan dağdan iniyor. Firari güvercinleri subaşlarına iniyor Ahmet Arif’in. İnce uzun parmaklı Kürt çobanları kaval çalıyor Ağrı Dağı eteklerinde, Küp Gölü’nde Yaşar Kemal’in. Sazlıktan yavaş yavaş kurbağa seslerini duymaya başlıyorum. Odamın köşesindeki örümcek yuvasından sarkıyor, hani adı Vigar olan. Kapı açılıyor odaya ellerinde neyleri ile öğrencilerim giriyor. Ben oradan çoktan ayrılmışım haberim yok. Kim bunun farkında, sen mi?… Malazgirt’te, yatılı okulda, lojmanda oluyorum. Murat Nehri’nin kenarında öğrencilerim koşuyor, muhtemelen sonbahardır. Bozkırın ruhunu arıyorum ellerimle. Yaylalardayım babamla kuzu kırkıyoruz. Yayla dönüşüdür sürülerle Iğdır Ovası’nın yoğun yeşiline batıdan, Sürmari Kalesi tarafından giriş yapıyoruz. Okulun açılmasını dört gözle bekliyorum. Biraz da kutsal şehir oluyorum yine. Kale içinde kale oluyor yüreğim akropolde buluyorum kendimi. Üsküdar kokuyor, Çemberlitaş kokuyor, ille de Haliç kokuyor her yanım, üstüme dalgalar vurmuş gibi ekşi kokulu... Şehir oluyor bir yanım bir yanım dağ bayır, biraz da kır çiçekleri. Derin derin soluyorum. Sohbet kahvelerle devam ediyor.
Konuşmalar edebi dergiler üzerinden devam ediyor. Şu kapağında sazlıklar olan, kapağında hüzünler yağdıran, şu leyleklerin göçünü anlatan, İrem ağları olan, salkım söğüt olan, ova olan, dağ olan, ılgın ağacı olan, Mayıs’ta iğde kokusu olan dergiler. İşte yolculuk orda başlıyor. Alüvyon oluyor Aras’la Hazar’a akıyor. Şilan tanesi oluyor Murat’la Hint Okyanusu’na akıyor. Ganjha ile buluşuyor. Nirvana’ya mı yürüyor oradan bilemem. Kutsal değil de nedir bu yolculuk? Ben mi? Ben Farid Farjad eşliğinde çoktan okumaya daldım bile…