ŞEREFLE BİTİRİLMESİ GEREKEN EN ASİ GÖREV, HAYATTIR

İnsanoğlu gözyaşlarının verdiği o masum ve hiçbir kötülüğü barındırmayan edasıyla, hayata merhaba der.Hayatın, içinde neleri barındırdığından, sevgiyle karışık kopan hüzün yellerinin hangi bedenlerde tutsak yaşadığından habersiz, gözlerini açar dünyanı aydınlık yüzüne.İnsan adını koyamadığı o masum ağlayışıyla tanışır önce.Ama bilemez ki, gerçek gözyaşının, en asi görev olan hayatta saklı olduğunu.
Yuvadan fırlayıp kanatlarını çırpan , bir düşüp bir kalkan toy ve ürkek kuş misali, yavaş yavaş tanışmaya başlar, yaşamın gerçek yüzüyle.Hayat sınavını kurnazlıklarla dolu zemin katında, nefesini yitirme korkusuyla karşı karşıya kalır çoğu zaman.Hayat, sancılarla dolu zemin katında, en kavgalı sınavını serer insanın önüne.O sancılardan kurtulmak adına önüne sevgiyi,merhameti,kötülüğü,kendi çıkarı uğruna başka canları yakmayı,sevdayı,sızıyı,ihaneti..
Daha neleri serer insanoğlunun önüne.Tabi ki, hayata onurlu bir direnişle bakan, sadece kendini değil, başkalarını da düşünen, başkasını acısına ve sevgisine saygı duyan insan, her zaman daha sağlıklı düşünür.Kendi sancısıyla yarım kalsa bile,başkasına kötülüğü sunup, bir köşeye çekilmez.İşte böyle korunaksız,savruk seçeneklerle doludur yaşam.İnsan bazen bir anlık mutluluk, menfaat adına korunaksız ve savruk seçenekleri tercih edip çekilmiştir, onur adına hiçbir şey taşımayan kabuğuna.İyi de ne gerek var, geçici bir mutluluk, menfaat adına, kendini dev aynada görme uğruna, başkasının canını yakmaya.Kendini dev aynada görmek uğruna, başkasına zarar veren insan, onur adına hiçbir şey taşımaz yüreğinde.Oysa onur insan için, yüreğini temiz tutan,onu yücelten sonsuz bir kalkandır.Ne yazık ki hayat yığınında, onurdan eser kalmayan enkazın altında kalan o kadar insan var ki…Bunu düşünmek bile acı veriyor.En acısı, onurdan eser kalmayan enkazın altında kendi adına, mutlu bir hayat sürme eğiliminde olan, zavallı insanları düşünmektir.Bu tür insanların acısını, hüzünle karışık sevgisini paylaşmak bile, zor geliyor insana.Sadece uzaktan bakıp üzülmek kalıyor.Onlar, nemli bir deniz rüzgarının gözyaşında saklı kalan tutku, menfaat adına savurdular benliklerini, hayatın en savruk köşesine.Ardından mutluluk gözyaşı döktüler, başkasını hüzünle karışık öfkeli, bakışlarının arasında.
İşte böyledir hayat, kiminin menfaat adına akan sevgi gözyaşına, kiminin zorlu hayat sınavında, onurlu bir direniş adına akan gözyaşına şahit olur.Bunlardan birini seçmek zorunda kalır insan.Ama en güzeli, zorlu hayat sınavında, onurlu bir direniş adına dökülen gözyaşıdır.Şerefle bitirilmesi gereken en asi görev olan hayatın, en onurlu direnişle özdeşleşmesi kadar güzel bir şey olmasa gerek.

Yazan:Sultan MERCAN