Sade yağmurların son damlacıkları, tertemiz .Onlara doğru içimdeki kararlılıkla yanına sokuluyorum.Göz altların susamış sanki, oysa bende tam bu an sana ihtiyaç duymuşken.

Bilirim ne kadar yakın hissetsen’ de birini kendine pek açılmazsın ama benim evimdesin bu geceki ricam senden, yine hoşçakal’ ın ardına saklanma, söyleyeceğin tek düze bir cümle olsa bile, bana saklanma çünkü ihtiyacım var.

Dudaklarınçizgisiz evet sende istiyorsun ne kadar güçlü olabilirsin, konuş benimle nasılsa geceleri yaşadığımı biliyorsun, uçuk hayalllerim olduğunu.

Şeytani mutluluklar’ dan yakınıyorsun bunu benim defterime yazdığını görüyorum.Konuşmak olmasada defterime yazman aslında beni tanıdığın anlamına geliyor.Küçük kaybedici bir öyküde kullanırım.

’Bu sana hazırladığım bir oyun, sadece oyun’

Arkandayım ben yokmuş gibi yazmaya devam ediyorsun, parmakların durdurulmayacak bir mermi, hedefine gidiyor.Omzuna başımı koyuyorum titreşimlerinden yazıya bakmadan hissediyorum neler...

Öğrenemediğin yolların sana kurduğu zamanını elinde tutuşu nefesimi zoluyor.Artık tüm sıkıntın içimde.Orada bırakıp uzaklaşıyorum seni.İçimdeki kadınınla ne olduğunu kendime soruyorum.Banyoya geçip uzun saçlarımı senin ki gibi kısacık kesiyorum.Dudaklarıma ruj sürüyorum.Artık sana benziyorum.

Lavaboda ki saçlarımı alıp onları avucuma sıkıştırıyorsun.Bu anlamsız hareketinin beni etkilediğini söylüyorsun.Sana benzemeyeceğimi yakınlaşan çağırışımların bile beni sana uzaklaştıracağının üstünü vurgulayarak evimden gidiyorsun.

Bir başkasının yüzünü kendime nasıl çizebilirim.Sadece ve sadece onun sözcüklerine tahammül edebilirim.Gerçek bense halen olduğum bank’ da hayallerle...

Sevgiyle...Dostça...Bülent Yalçınkaya...