İki şey ruhumuzu karartır demiş Sâdi Şîrâzî... Konuşacak yerde susmak, susacak yerde konuşmak..

Ne çok garipliklerle doluvermiş hayatımız değil mi; kimi zaman konuşmak anlamını yitiriyor, kimi zaman da susmak..

Oysa yazmak bambaşka bir duygu.. Harflerin, hecelerin, kelimelerin büyülü bir dünyası var benim yüreğimde.. Çoğu zaman bir kelime asıl anlamından sıyrılıp inanılmaz bir pencere açıyor gölgeler dünyasında.. Gözlerimizin görmediği ne çok şeyi görüyoruz, ellerimizin dokunamadığı ne çok gerçeğe dokunuyoruz bir kelime yahut ufacık bir cümle yardımıyla..

Etrafımızda karabasanlar gibi, dünyamızı karartan, yüreği sökülmüş yığınları gördükçe bir kez daha hak veriyoruz Sâdi Şîrâzî’ye.. Kararıyor ruhlarımız büsbütün.. Ya lüzumsuz konuşuyor, yahut keskin bıçak gibi susuyoruz..

Kitaplar ellerimizden bırakıla beri kaybediyoruz düşlerimizi.. Yaşamak kayıp gidiyor avuçlarımızın arasından.. Yetişemiyor, tutamıyor, tutunamıyoruz hayata…

Ya konuşuyoruz lüzumsuzca susacağımız yerde.. Yahut en önemli yerinde konunun, sessiz bir karanlığa bürünüyoruz…

Hani hep düşlemişizdir ya.. Bir gün gelse de başarsak.. Çekiversek prizlerden bütün fişleri.. Kitapların dünyasına yürüsek.. Ürkek adımlarla açıversek sayfaları.. Kim bilir ne çok mutlu olacağız okuduklarımızla…

İşte belki de o zaman iki şey olacak ruhumuzu aydınlatan..

Konuşmamız gereken yerde konuşmak…

Susmamız gereken yerde susmak…