Hayatın hüzün dolu günlerinden yazıyorum yine.Hüzün dolu bir günün hüzünlü saatlerindeyim ve hüzün akıyor kalemimden..Sebebi yok,belki tarifsiz belki anlamsız.Bugünler de böyle geçecekse eğer ne yaparsak değişmez imkansız.!
Mutluluk o kadar uzak ki benden yıllardır kaçan kovalayan hesabı kovaladım ama bir türlü bana gelmedi.Ufak şeylerde aradım tebessümde aradım mutluluğu,olmadı Büyük oynadım mesela aşkta aradım,Ne mümkün!Aşkta mutlu olan var mı ki ben mutlu olam?Ve gördüm ki mutluluk iyi insanların mükafatı olmalıyken hak etmeyenler mutluluğun kadehinden defalarca yudumlayıp huzura çoktan sarhoş olmuşlar.Ardından bakanlar yine iyiler olduk Bizler bozuk plak gibi acının içinde takıldık başa sarıyoruz.Hep aynı şeyler,geçen zaman içinde geçmeyen yaralar.
Bazen yetmiyor demek ki iyi olmak temiz yürekli olmak yetmiyor Üzmek lazımmış bazılarını Yoksa yakan siz olmazsanız yanan siz oluyorsunuz..
Bu yazım yüreği güzel insanlara... Güzel bakarken yüreği karartılanlara Ve en sonunda yalnızlığa sığınanlara..!