Günümüzde eğitim,belki eskiden beri aynı, normal olması gereken durumun tamamen dışına kaymış gibi duruyor. Bu çerçevede hep sınav, başarı ve prestij için bir yarış haline gelmiştir. Çevremizdeki çocukların ve insanların eğitimleri  kendini geliştirme olarak,donanımlı bir birey olarak yetişmeye çokta imkan vermemektedir. Öğretilen bilgilerin hayatımızdaki yerini tam olarak bilmeden sadece prestijle bir mevkiye gelebilmek için kullanılmaktadır. Yetişen, yetiştirilen nesil hep aynı mantikla gelişmekte farklı olan durumlar gözardı edilip anormal olarak değerlendirilmektedir.Farklılıkların aslında zenginlik olduğu tanısına tam olarak anlamamakta ve bu yetersizlikle büyümekte, hayata öylece devam etmekteyiz.

Yeterli donanıma sahip olmadan meslek hayatına atılma yetersiz, kalitesiz işlerin yapılması demektedir. Özellikle de insan yetiştirmeyi görev,meslek edinmiş kişiler herşeyi daha çok öğrenme ve kendisini tamamlayabilmeli ve bunuda uygulamalı olarak da öğrenmelidir. Her konuda bilinçli olmalı karşılaşılan her farklı durumu anormal değerlendirip kötü tepki göstermektense biraz hoşgörüyle yaklaşıp, bu konuda üzerimize düşen ve yapmamız gerekenleri iyi öğrenmeliyiz.

Aileler her anlamda çocuklarını iyi tanımalılar. Okula göndererek veya okuldaki başarılarına bakarak eğitimini tamamladığını düşünmemeliler. En güzel eğitimi ailenin kendisi çocuğa karşı sevgi, hoşgörü ve sabır göstererek verebilir. Gereken veya daha fazla ilgilemek çocuklarının her türlü yapısını öğrenmek, çocuklarının psikolojisini ve gelişimini olumlu yönde etkiler.

Çocuklarımızın sergiledikleri bütün davranışların temel sebebini/sebeplerini öğrenmeliyiz. Yapacağı herşeyi ödül veya cezayla pekiştirmemeli ve pekişeceğini düşünmemeliyiz. Bazen ters tepkiyle de karşılaşabiliriz. Herbir bireyi tek tek ele almalı, toplu değerlendirmeyip tek tip yetiştirmemeliyiz. Ne yazık ki uygulamaya çalıştığımız eğitimde bu mümkün gözükmüyor. Bireysel ilgilenme olanağını bulamıyoruz sınıflarda. Çünkü ne eğitim programımız,ne zamanımız ne de çocukların hazırbulunuşluğu buna uygun gözükmüyor. Bu durumu düzenleyebilme adına ortak bir payda bulmalıyız, yaşanabilecek olumsuz durumlara engel olma adına çabalamalıyız. Herkesi topluma kazandırmaya gayret etmeliyiz. Engelli olarak gördüğümüz kişilere bakış açımızı değiştirip kendilerini normal bireylermiş gibi hissetmelerini sağlamalıyız. Bana göre engelli olan kişiler kendisini normal olarak görüp bazı kalıtsal farklılıkları anormal ve  problemli olarak değerlendirenlerdir.

Bazı insanlar fedakârlık yaptıklarını, kendilerini de adayabildiklari düşünürler. Fakat yapması gereken bazı noktaları gözden kaçırabilirler. Disiplinli olmak ve sağlamak, ilgiliyim her isteğini yapıyorum  diye söyleyip bazı küçük uygulamaları yapmamak örneğin yaşına bakmaksızın çocuğu kucaklamak veya şefkat göstermek gibi, sorumluluklarını yerine getirmiş olmak değildir.

Çocukların her eylemini ilk olarak ön yargı gösterip kendimizin ve toplumun doğrularına göre yargılamamalı sebebi neyse araştırmalıyız. Bunu yaparken de herkese göre değerlendirmemeli bireysel ele almalıyız. Elimizden geldiği kadar hem kendimizin hem de karşımızdaki bireyin yaşı kaç olursa olsun motivasyonunu yüksek tutma adına çok dikkatli olmalıyız hem eğitimci olarak hem de birer anne,baba.