EMPERYALİZMİN ÇOCOKLAR ÜZERİNDEKİ OYUNLARI
Çocuk fidan gibidir. Aşıyı o yaşta alır. Boş bir kap gibidir ne doldurursan o kabın adını alır. Bal koyarsan bal kabı, çöp koyarsan çöp kabı olur.
Yolda giderken bir çocuğa rastlasan, başını okşayarak “ Senin cin gibi gözlerin var ileride çok çalışıp doktor olabilirsin” desen. Bu telkin çocuğun beynine yer eder ve doktor olmak onun ideali olur. Çünkü ben bunu yaşadım. Henüz ilkokulda okurken öğretmenimiz Sait Faiz bize matematik sorusu sorar ve bizi yarıştırırdı. Başımızı okşar “Aferin” derdi. Ta o zamandan beri benim matematiğe karşı bir ilgim oldu ve matematik öğretmeni oldum.
Şimdi görüyorum ki daha ilkokulda matematik konuları fareli, yılanlı, sorularla çocuklarda korku yaratıyor. Bu çocuğum matematiğe karşı ilgisini azaltmaz mı?
Matematikten soğuyan bir çocuk, fen bilimlerinde nasıl başarılı olacak? Geleceğimiz ne olacak? Böyle bir toplum ileri gidebilir mi?
Ders kitaplarında tarihi şahsiyetlerimiz yerine yabancı kahramanları övücü hikâyeleri anlatıyorsa çocuk kimi örnek alır?
Atatürk savaşın ortasında Milli Eğitim Şurasını topluyor. Yapılan eleştiriler karşısında “En önemli savaşın cehaletle savaş” olduğunu ifade ederek eğitimin ne derece önemli olduğunu söylüyor.
O bakımda bugün okutulmakta olan ders kitapları ve konuları tek tek gözden geçirilmeli inceleyip sık dokunulmalıdır. Çünkü bir milletin geleceği buna bağlıdır. Aksi taktirde Çanakkale’yi geçemeyen emperyalizm, bu yolla geçebilir.
Yusuf Yılmaz