Kimseye söyleme sarıldığımızı,
gelip alırlar onu oradan.


Alırlar bir anlamın yalınayak dolaştığını görürlerse. Peşimize takılan muhbir sis, irin ırmağı, tiksinti tehlikesi… Bunlar yeniçağın görünmeyen pençeleridir. Tenine yapışıp bütün reflekslerini ele geçirmeye çalışırlar. Her cümleni kaydederler. Sözlerin aşırıya kaçar ve onların elit semtlerine itiraz mızrakları şeklinde düşerse; seni bulurlar ve bağırtıları büyük, yürekleri küçük insanların karşısına çıkartırlar. Varlığın, kaçınılmaz bir bulantının kuşatması altında kalır. Orası Bulantı’yla ilk karşılaştığın yer değildir. Hatırlayacaksın birden daha önce nerelerde ve nasıl yakalandığını bu zihinsel çöle. Nereye yönelsek karşımıza çıkan sevimli ekranlardan beynimize akan o hipnotize edici sıvının gerçekliğini hatırlayacaksın. Üstü aldatıcı görüntülerle kaplanmış büyük tuzağı, tasarlanmış linç uygarlığını hatırlayacaksın.


Kimseye söyleme sarıldığımızı,
içinde tut.


Tezer Özlü, Cesare Pavese, Nilgün Marmara veya Sylvia Plath’a hiç dokunmuyorum kitaplığımda. Öylece duruyorlar. Normal bir vatandaş gibi gelip geçiyor yanımdan intihar. Ara sıra Rilke okuyorum yüzümdeki umut izlerini kapatmak için. Tanımadığım kuşlarla konuşmuyorum. Pencereden bakmamaya çalışıyorum, onu da alırlar. Bir bakış kolay yetişmiyor küçük kuyular ülkesinde. Çünkü az ileride düş çevirmesi oluyor genellikle. Ruhsat ve ehliyet soruyorlar bakışa.


Sayısız bina kurulmuş şehirlerin içinde. Sayısız kerhane kurulmuş insanların içinde. Sayısız makam odası, sayısız kan odası ve sayısız kum odası… Bütün bunlar başarılı bir bulantının görünmeyen elleridir. O çamurlu fısıltılar damlatan hissiz ellerin altından geçiyorum, başka geçiş yolu yok. Başka geçiş yolu yok. Hiçbir şey benim değil. Ne yol ne emek ne de yarınlar; hiçbiri bana ait değil. Bir tek kurşunkalemle çizdiğim sözcükler duvarı ve duvardaki gizli kapı bana ait. O gizli kapıdan bilinmeyene çıkıp seni arıyorum mesai saatleri dışında. Seni hep bulamayacağım yerlerde arıyorum kasten. Çünkü bulursam “seni arama tutkusunu” da kaybedeceğim. Çünkü bu arama tutkusu sayesinde saatlerce sarılıyoruz biz. Saatlerce büyük oyunun dışında kalabiliyoruz.


Kimseye söyleme sarıldığımızı,
sarılmak ölmüş bir ressamın en ünlü resmidir,
görürlerse satılığa çıkartırlar.


Unutuş örtüsünü atmışlar sesinin üstüne. Sesin, herkes evine çekildiği için boşalan bir sokak. O sokağın içinde saatlerdir yürüyorum düşünce avcılarına yakalanmamak için. Sonra bir bankın üstünde oturup sorular soruyorum kaldırımlara, ağaçlara ve kumlara. Şehirleri yakılmış kediler toplanıyor etrafıma, ne çok kedi var. Yoksa diyorum burası kediler sokağı mı? Kalkıyorum banktan kısa öyküler bırakarak işaretlerle dolu tahtaya. Tekrar yürümeye başlıyorum, neden tekrar yürüdüğümü bilmiyorum. Sabahın olmasını bekliyorum. Yürürken arkamdan birinin, bir şeyin beni izlediğini ve hızla yaklaştığını hissediyorum. Sen de kimsin? “Her şey başka türlü olabilirdi adında bir cümleyim” diyor. İşte yine harekete geçmişti hafifletici sebeplerin düzenliliği boşluğa fırlatışı.


-Peki, sabaha ne kadar var biliyor musun?
-Sabah daha az önce sona erdi.


Saatler sonra kurşunkalemle çizdiğim gizli kapıdan geri dönüyorum yazının büyülü dünyasına. İlkin bahçe karşıladı beni. Gülümsedi. Ona bir demet uyanış ikram ettim. Yüzümdeki düşleri çıkarıp çekyatın üstüne koydum. Ortalığa saçılmış başıboş harfler toparlandılar ve kullanılabilir yeni bir anlam için anlaşmaya vardılar. Yorgunluk kahvemi yudumlarken sessiz soluksuz bizi izleyen Bulantı “biz artık kalkalım” dedi ve adamlarıyla beraber çıkıp giderken uzun mesafeli delilikler odasından, son kez dönüp baktı:


-Tekrar görüşecek miyiz?
-Tabi ki görüşeceğiz, bunun kaçınılmaz olduğunu artık sen de biliyorsun.