Samimiyetlerin ardındaki menfaati, övgülü dillerin gözlerindeki sövgüyü, saman kalabalıkların bir ucunda her daim duran alevi, uzanan elden ziyade gövdenin arkasına saklanan hançerli eli, bir adım gelenin ilk fırsatta bin adım gideceğini görerek yaşamamın sebebi, görerek yaşadıklarımdır.

Yalan yılanının zehri, ona inandığında karışır kanına. İnandığın an, zifir çalar yarınlarına. Kör olursun. Uçurtmalar bağlarsın çıngıraklarına…

Sonra, benim gibi uyandığında, gözlerini bin bir benzer tecrübeyle açıp ovuşturduğunda, elde kalan son uçurtmanın ipini dikmeyi öğrenirsin avuçlarına. Son kez hoş gelirsin kendi hayatına.

Yalan yılanlarının etrafımda kol gezdiği anda ve yaştayım. Bir belgesel tadında izliyorum ataklarını, kıvraklıklarını. Vurmuyorum yüzlerine kuyruklarındaki çıngırakları.

İzlediklerimden keyif aldığım noktadayım. Perdenin önündekileri değil, perdenin arkasındakileri izlemeyi seviyorum artık.

Selim Akgün