Ezel ve ebediyetin birleştiği yere an denir. O tektir, ne eskidir ne de yenidir. Ne geçmiştir ne de gelecektir.

Paranı çalan, zamanını çalana göre daha insaflı sayılabilir. Çünkü parayı gene kazanabilirsin, ya zamanı?

Zaman ne kısa ne de uzundur. Zaman sadece bir “an”dır. O nedenle zamanın kısalığından yakınmak, o “an”ın farkında olmamaktır.

Zamanla yarışın galibi kesinlikle sen olamazsın. Yapman gereken aslında çok basit: Zamanı anla ve ona uyum sağla.

Yanlış zamanda doğru adamı seçtiysen harikasın, doğru zamanda yanlış adamı seçtiysen yazıklar olsun, yanlış zamanda yanlış adamı seçtiysen senden bir b.k olmaz.

Zaman, acıların törpüsüdür.

Kendi zamanını dilersen boş işlerde harcama özgürlüğün var; benimkini değil…

Bir işi yapamama mazereti olarak zaman bulamamayı öne sürenler, zaman bulduğunuzda neler yaptığınızı söyler misiniz?

Gelecek beni çağırıyor; neden gitmeyeyim ki?

Sen istemesen de geçmiş kendini öylesine güçlü bir şekilde hatırlatır ki, bir daha hiç unutmazsın!

Zamanla anlaşma sağladık: Bundan sonra artık o bana elleşmeyecek, tabii ben de ona…

Zamanın bolsa karanlığa küfür et; sanki karanlığın pek umurunda!

“Hayır!” demeyi bilmezsen, bazı insanlar senin zamanını cömertçe tüketeceklerdir.

Zamana isyan etme, aksine onunla iyi geçin. Unutma! Zaman sana değil, sen zamana muhtaçsın.

Vaktinden önce alınan karar da, vaktinden sonra alınan karar da kişiyi yanlışlara götürür.

Zamanın bolsa, kararsızın karar vermesini bekle!

Tez canlılık, yarını bugünün önüne geçirmeye çalışmaktır.

Bir şeyin basit olması kişiye, şartlara ve zamana göredir.

Zaman akmıyor akıtıyor, zaman geçmiyor geçirtiyor, zaman bitmiyor bitiriyor. Öyleyse akıp giden, geçen ve biten sensin.

Kötü şans diye tanımladığımız, aslında uygun olmayan zamandır.

Görünmeyenin, bilinmeyenin peşinde koşmak büyük bir aptallık değil midir? Bir düşünsenize o şey görünmüyor ve bilinmiyor… Yani yok! Olmayan bir şey için zamanımızı harcamayalım.

Zaman iyiliği de kötülüğü de getirebilir. Ama farklı hızlarda! Kötülüğü ışık hızında getirirken, iyiliği bir kaplumbağanın sırtına bindirdiğini duydum!

Birçok şeyi hatta zamanı bile, zamanla anladım.

Ömür, sonsuz küçük ve sonsuz büyük an denizinde zaman gemisiyle yapılan bir seyahattir.

Sahiplendiğin ve “Bu benim!” dediğin şey, hiç düşündün mü, ne zamana kadar senin?

Zaman alaycı bir sesle bana dedi ki: “Ey, aptal insan! Senin sandığının aksine tüketen benim, tükenense sensin.”

Her işte en önemli olan, en uygun zaman…

Yaşayacak günlerin yok, sadece günün var. O da bugündür.

Geçmişle uğraşma, çünkü artık o konuda yapabileceğin hiçbir şey yok; ama hâlâ gelecek konusunda bir şeyler yapabilirsin, o da bugün…

Nereden geldim, nereye gidiyorum ve ben kimim? Ben, ezelden gelip ebede giden bir yolcuyum.

Bırak saçmalasın. Konuştuklarının saçma olduğunu ona anlatmaya hatta kanıtlamaya boşu boşuna uğraşma. Yoksa onca çabanın sonunda zaman kaybından başka bir kazancın(!) olmaz.

Bilinemeyecek olanı bilmeye, görünemeyecek olanı görmeye, duyulamayacak olanı duymaya, tutulamayacak olanı tutmaya çalışacak kadar çok zamanım yok.

Meyveyi zamanı gelince toplamazsan heba edersin. Kazanç da işte böyledir.

Zaman, yok ki tükensin. Zaman dediğimiz şey değişmenin, hareketin yarattığı bir algıdır; ya da daha doğrusu bir yanılsamadır.

Ummadığın bir zamanda, ummadığın bir yerden, ummadığın bir müjde alabilirsin. Bütün bu umulmayanların oluşumunu bir tesadüf gibi düşünme; göremediğin bir sebep-sonuç ilişkisi bunu meydana getirmiştir.

Boş zaman yoktur, boşa geçen zaman da yoktur; ama boşa geçti zannedilip üzüldüğümüz zaman vardır.

Zaman en güvenilir tanıktır, en duygulu şairdir, en güzel romanın yazarıdır; ama birazcık acelecidir, geçer gider.

Gidiyor aylar birer birer… Öyle vefasızlar ki giderken veda bile etmiyorlar. Oysa bu gidişin dönüşü yok. O nedenle veda yetmez aslında, aynı zamanda helalleşmemiz de gerek!

ORUÇ BABA