Melih Cevdet Anday’ın, artık yazamaz olduğu dönemde, ’’Okumuyorum ki yazayım.’’ dediği bilinir. Durup düşünürsek, bu kısa cümlenin altında neyin yattığını görürüz: Yazmak, bağımsız bir eylem değildir. Evet bağımlıdır, okumaya.

Okumak, şair için bir süreçtir.

Vazgeçilmezdir de.

Bilgiye varan en güçlü araç olduğu için okumak küçüksenmeye gelmez. Şiir bilgiyle yazılır ama bu ’’bilgi’’ nin nasıl bir şey olduğuna karar vermeli.

Şiir yazılma süreci okumanın yanında başlar, beraber gelişir. Bu süreç, en az okumak kadar zorlu, bin kat daha tehlikelidir. Tehlikelidir çünkü eylemin öznesi tekilden çoğula kaymıştır. Bunu T. S. Eliot şöyle açıklar:

’’Hiçbir ozanın , hiçbir sanatçının tek başına anlamı yoktur. Onun anlamı ve değerlendirmesi, ölmüş ozan ve sanatçıların bağının değerlendirmesidir.

Öyleyse şiir yazıyorum diyen kişi bütün bir geçmişi duyumsayarak bu işe kalkışmalıdır. Bir şair ancak devraldığı mirasın, dolayısıyla dilin içinde yeriyle var olur.

Kimseye yol göstermek değil amacım. Ama Eliot’un dediklerine bakacak olursak, çok okuyup az yazmalıyız. Bilmem bu konuda siz ne düşünüyorsunuz ?