İnsanlar üzgün.. İnsanların insan yaşayamadan verdikleri son nefesleri, iç çekişleri var.. Dalgın, uzun bakışları. Şuramda. Orada. O köşede. Uzaklarda. En yakında. Sevginin bir şekilde geçtiği her yerde..

Sevelim sevilelim dedik. Beceremedik diye sinirlendik. Bildik göremedik. Gördük söylemedik. Bir çizildi canımız önce, durduk. Anlayamadık; bu sızan hüzün, bu gönüllere çoktu. İnanamadık acımıza başta. Hüzün kaybından hissizleşti fani bedenlerimiz. Özledik geçmişi. Daha çok sinirlendik.

Halbuki biz hep sevdik. Üstelik çok sevdik. Farklı şeyleri. Farklı sebeplerden. Ayni sevgi ile, başka şekillerde, çok sevdik. Sevdiklerimizle sınandık. Konduramadık sevgimize. Yorulduk. Bıraktık, neye inanıyorsak ona bıraktık ve bırakıldık hayatın bir köşesine.

Bu kahkahaların neden yaşlı gözleri? Gülen yüzlere oturmuş bir sevimsiz bekleyiş.
Bu yelkovan omuzlayamıyor artık akrebi farkında mısınız? Zaman geçmiyor sanki ama hepimiz yaş’landık. Islandı suratı sabrımızın. Tükenmedi ama, sırılsıklam oldu tüm ümitler.

Bana bakmayın. Ben yazarım. Ben görürüm, izlerim. Gülerim de geçemem. Çünkü gülümsemek zor değil. O kadarından hepimiz sorumluyuz. Tebessüm zor değil. Bu kadarını yapabiliriz yaş’lanan ömürlere.
Yani. Bu dünya bu kadar. Bu kadarız hepimiz. Sahip çıkalım bir birimize.
*
Mutluluğun yakasını bırakmayın dilerim.
-tbylq