Zorla geçmiş günün ardından yine bir gece , yine gözler yaşlı.
Aslında sürekli düşünüyorum ağlamak bir kaçış yolu değil diye ama her defasında kendimi ağlamaktan alamıyorum.
Hani bir "SEVMEK" vardır, birde "ÇOK SEVMEK" körcesine... İşte biz çok sevenlerdeniz.
Üç sene oldu onu sevdiğimi hissedeli. Bana göre sadece üç sene değil, koskoca üç sene. Yaklaşık 1100 gün ediyor. Şimdi bu dediklerimi hayal et;
Seni 1100 gün hiç aralıksız sevmiş, her gün düşünmüş, beyni yorulmuş, kalbi yorulmuş, yorulmaktan kastım sadece sevmekten yorulmak değil. Gelmeyeceğini bile bile sevmekten yorulmak inanın, acısı tariflere sığmıyor.
Şimdi Düşün Ve Hisset;
Bir sabaha gözlerini acıyorsun başta her şey çok güzel. Sonra o geliyor aklına yutkunamadığını anladığın anda başlıyor her şey. Ve kendi kendine söylenmeye başlıyorsun çık aklımdan, beni rahat bırak diye, seni yoran düşüncelerden sıyrılmak istiyorsun ama nafile. Bir hışımla ona şiir gibi bir mesaj yazıyorsun. Her ne hissediyorsan.;
Mutlu mu oluyorsun ?
Beni bitkin, yorgun, kırgın görmekten.
Sen gerçekten mutlu mu oluyorsun ?
Beni kırıp, dökmekten.
Kahretsin ki engel olamıyorum,
Seni görünce titreyen elime, düşünen beynime, duran kalbime engel olamıyorum...

Şimdi sahiden mutlu musun?
Çünkü, bu sefer ben yokum.
Sayende yavaş yavaş eriyip,
Bir andan bittim.
Amma Ve Lakin Güzel Tükendim...

"BEN, SENİN GÜLMENE ÖLDÜM. SEN, BENİM ÖLMEME GÜLDÜN" Aramızdaki Fark İşte Buydu SEVDİĞİM.




" SENA NUR KARACA"